shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Gijsje
op 4 augustus 2016
Deel dit verhaal

Kooi

Iedere ochtend spreekt Tamme opgewekt zijn stramme benen toe: ‘Vandaag gaan jullie meewerken.’ Het is donderdag, vaste prik om eten naar zijn moeder te brengen die aan de andere kant van de berg woont. Hij schept het stoofvlees, dat op de kachel heeft staan pruttelen, in het afsluitbare pannetje, pakt zijn stok vanonder de kapstok en gaat op pad.

Omdat de wind aflandig is, gaat hij links om de berg heen om in de luwte te kunnen lopen. Tamme hoort het geblaf van een hond dat steeds dichterbij komt. Het is heel regelmatig. De hond lijkt geen rust te nemen in wat hij wil zeggen. Tamme bereikt een open veldje. Midden op het veld staat een hok van gaas met daarin een middelgrote hond.

‘Zit jij gevangen, jongen?’

De hond kwispelt en lijkt blij hem te zien.

‘Ja hond, zo is het. Rustig maar.’

De hond wordt rustiger. Zijn staart tikt met regelmaat tegen het metaaldraad.

‘Goed zo, braaf beest.’

Het dier zet een poot tegen de tralies van het hok. Het staat nogal scheef en gammel in de grond. Aan de zijkant zit een deurtje met een openhangend slot.

‘Heeft iemand je al proberen te bevrijden? Je kunt er gewoon uit. Je hoeft alleen maar met je neus tegen het gaas te drukken of met je poot zoals nu. En dan ben je vrij. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?’

Hij probeert de hond te lokken naar de kant waar de deur zit. Maar de hond zakt door zijn poten en legt zijn snuit op de grond, de staart tussen de benen.

‘Wist je al die tijd niet dat je gewoon ontsnappen kon?’ fluistert Tamme. ‘Schaam je je, nu ik het voor je ontdek, dat het zo simpel was? Dat je daarbij hulp nodig had? Van een mens notabene? Je hoeft je niet te schamen. Ik vertel het aan niemand. Ik zal iedereen vertellen hoe dapper je het veld inrende en hoe niemand ooit nog iets van je vernam. Weg was je!’

De hond begint te blaffen.

‘Ja, goed zo. Laat je maar horen.’

Tamme trekt de gaasdeur een beetje open, zodat de hond een stukje vrijheid kan bekijken, maar het beest begint te piepen en Tamme laat het deurtje dichtvallen. ‘Ben je bang?’

De hond gaat liggen en legt een poot voor zijn ogen. Tamme zet de kooi van het dier nu helemaal open en gaat zelf op een afstandje staan. Het dier jankt en staat met gekromde poten te bibberen voor de opening in zijn kooi. Dan vliegt hij als een haas het hok uit, draait rondjes om zijn as, rent, gooit grommend zijn kop in zijn nek, zijn neus in de wind, hapt naar de lucht, steekt zijn neus in het gras, likt aan een rotsblok, jankt, blaft, piept. Dan gaat hij terug zijn hok in en kijkt hoopvol naar Tamme.

‘Goed, we doen het anders. Ik kom bij jou zitten.’

Tamme bukt zich om door de deur naar binnen te kunnen. De hond likt zijn hand.

‘We komen er wel uit samen,’ zegt Tamme. Hij maakt het pannetje open. Verdeelt het vlees eerlijk over deksel en pan en zet de hond zijn helft voor.




Vorige verhaal
Aanstellerij
Volgende verhaal
Tijdvrees

Over de auteur

Avatar foto
Gijsje

Gijsje Kooter schrijft toneel, korte verhalen en alles daar tussenin. Op de drempel van de eerste lockdown, die inmiddels een eeuwigheid ver weg lijkt, was zij mede-oprichter van Papieren Helden, fictief magazine met verhalen voor nu, want fictie kan de wereld redden.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Gijsje
10 juli

met wie je welke weg bewandelt

2 Minute Read
Avatar foto door Gijsje
19 juni

De wereld is een maquette

3 Minute Read
Avatar foto door Gijsje
08 mei

dood begraven jarig

3 Minute Read