Alsjeblieft, hier heb je een kader. Het is van jou. Zet erin wat je wilt. Zoals een schilderijlijst? Ja, zoals een schilderijlijst, maar zonder schilderij en schilder. Veel te duur die verfgeilers, onzekere gasten met hun kwastjes, en maar zuipen en klagen dat ze niet genoeg betaald krijgen.

Goed, je eigen kader. Wat zet je er als eerste in? De beste versie van jezelf. Doe maar. Mooi. Niet genoeg? Zet er meer in. Alle versies van jezelf. Je familie. Collega’s. Spullen die je koopt. Spullen die je al hebt. Vakanties. Festivals. Zwangere buiken. Ontbijt. Avondeten. Wakkere nachten.

Staat alles in het kader? Draai je dan om. Schrik van wat je ziet: een woestenij van wit. Begin met lopen. Zoek het leven. Raak in paniek. Begin met schreeuwen. Wie ben ik, wie zijn wij? Geen antwoord. Begin met rennen. Kom nergens aan. Keer uit wanhoop terug naar je kader.

Pak het vast, dat kader. Pak het stevig vast. Schilderijlijst, fotolijst, hoe je het ook noemen wilt.

Ik noem het een herinnering, zeg je.

Ja, maar een herinnering aan wat?