Notre-Dame in de fik en Ajax in de kwartfinales. Dé Europese revelatie van dit seizoen. Een gretig Ajax. Een mix van ervaring en jeugdige uitbundigheid. Ze speelden gewoon beter. Vonden ook de Italianen. Hier in de stad was een knoop in een verkeersbord gelegd voor de jonge helden. En gisteravond had iedereen opeens nog vuurwerk over. Het zal verbroedering gebracht hebben. Een beetje zoals psalmen zingend over straat lopen.

Vanmorgen, Bilderdijkstraat. Schuchter gaan de eerste snorfietsers het fietspad alweer op. Langs een rij gezonde boomstronken met daaraan in plastic gezogen a-viertjes wrok en rouw. Ook café Mono verderop bestaat niet meer. Was een wonder dat het nog bestond. De bediening dronk meer dan de klanten. Wel een apart sfeertje. Stond je met een man of vijf aan de bar maar wel, achter zijn kanseltje, altijd een DJ. Om een uur of half 1 werden de asbakken tevoorschijn gehaald.

Toch een wonder dat er nog íets overeind staat. Dat alles nog zo’n beetje doorgaat.

Notre-Dame in de fik en Amerika blijft veto-gewijs in Jemen. Blijkbaar superbelangrijk om het armste land ter wereld te blijven terroriseren. De laatste drijvende bloemenman houdt ermee op. Vanwege de toeristen. Dubrovnik wordt onder de voet gelopen door Game of Thrones fans. Er is geloof ik nog één vrouw in het centrum die haar huis niet ver-airbnb’t.

Achter het Centraal Station in Amsterdam staat een lange bank tussen pannenkoekhuis en pont. Daar zit ik op in de nog wat bleke zon. Een Oostblokfamilie naast mij. De dochter lokt duiven met brood en schopt ze dan weg. De man spreekt met piepstem en slaat op zijn knieën. De vrouw heeft als een dode zwaan een bos witte tulpen in haar knuisten. Met de bollen er nog aan.

Notre-Dame in de fik en de honderden miljoenen. Er zijn mensen die dat nog wel ergens hebben liggen. Kom, ik maak eens wat over. Wat is iets waard als het ander het niet ook is. En wat is geld. Hoe gul is een miljardair?

Op mijn gracht gaat de brug open. De Fleur vaart voorbij, de Allure.