Het belangrijkste is dat het niet sneeuwt. Dat leidt af en hij heeft er een hekel aan.
Nee, het zal onder geen beding ooit sneeuwen in zijn koninkrijk.
En het zal niet vriezen. In vrieskou leeft er nooit iets écht en écht leven is nu juist waar het hoog tijd voor is. Het is hier te koud voor een prins. Hij heeft al veel te lang moeten wachten.
Bovendien, over een bevroren zee kan iedereen zomaar vanaf de overkant naar zijn land komen lopen. Laat Nederland maar kopje onder gaan in een storm van buitenlandse ellende. In zijn koninkrijk is het warm en zijn er precies genoeg sinaasappels, schalen paella en kannen sangria voor elke inwoner.
Het wordt een feest.
Zijn moeder is sceptisch over zijn plan, maar dat doet er niet toe. Zijn voorouders staan achter hem. In de wind die langs zijn oorschelp suist, hoort hij dat ze tegen hem fluisteren: “Floreer! Floreer! Eis op wat van jou is. Laat dit land achter. Laat dit land last hebben van zijn vrieskou.
Laat hier alles stuk vriezen en floreer, kleine prins.”
Nog even, en hij kan gaan. Het wachten is nog op de papieren.
En de hondjes moeten mee. Daar zal zijn moeder niet blij mee zijn, maar een staatshoofd weiger je niks. Hoeveel hondjes passen er in zijn Ford Ka? Dat moet hij iemand even uit laten zoeken.
