shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Manik Sarkar
op 11 maart 2019
Deel dit verhaal

Kindertijd

Jonas werd ’s ochtends om vijf voor half negen geboren.

Het duurde niet lang tot hij zijn eerste stapje zette; zijn vader tilde hem direct van de grond. ‘Nog niet, kleine man,’ zei hij. Hij legde de jongen in het bedje, legde een hand op de borst en drukte hem stevig, maar liefdevol omlaag. Volgens de boekjes duurde het twintig minuten tot de benen sterk genoeg waren.

Jonas begon te huilen. Hij balde zijn vuistjes en probeerde te slaan. De vader voelde hoe het blote lijfje aan kracht won: het kostte hem steeds meer moeite om de tegenstribbelende jongen in bedwang te houden en dat gaf hem een stompzinnig gevoel van trots. Uiteindelijk ontspande het kind.

Toen de twintig minuten voorbij waren, kwamen bij Jonas de eerste schaamhaartjes al op. Zijn vader tilde hem moeizaam uit bed en zette hem op de grond. ‘Toe maar, kerel.’

‘Goed, pa,’ antwoordde Jonas. Hij liep de trap op en kleedde zich aan. Een spijkerbroek met kapotte knieën en een glanzende hoodie met witte strepen langs de mouwen.

‘Te groot,’ zei hij toen hij weer beneden stond.

‘Geduld,’ zei zijn vader. ‘Je krijgt nog een eindspurt.’

De moeder kwam in haar badjas uit de slaapkamer.

‘Hoi ma,’ zei Jonas. Baard in de keel.

‘Ben je weer een beetje bijgekomen?’ vroeg haar man.

Ze knikte vermoeid. Glimlachte trots naar haar zoon.

‘Zijn je tanden goed doorgekomen?’ vroeg ze.

Jonas voelde met zijn vinger in zijn mond. ‘Volgens mij wel,’ zei hij. ‘Hoezo?’

‘Bij de oudste duurde dat wat langer. Ik geef je vanavond toch maar vloeibaar voedsel. Voor de zekerheid. Als je morgen komt eten, kun je je zussen ontmoeten. Ga je vandaag al werk zoeken?’

Jonas knikte. Hij trok zijn schoenen aan, liep naar de voordeur. Voordat hij naar buiten ging, zei hij: ‘Ik hoop dat ik snel iets vind. Ik hou niet van stilzitten.’

 


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Een avocado tegen de griep
Volgende verhaal
Het rijdt niet.

Over de auteur

Avatar foto
Manik Sarkar

Manik Sarkar (1973) is van beroep vertaler. Hij is opgegroeid in een dorpje bij Groningen, is vader van een tweeling en schrijft het liefst over zonderlingen. Zijn debuutroman zal in 2023 bij Hollands Diep verschijnen.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Manik Sarkar
12 september

Themistopóloi

3 Minute Read
Avatar foto door Manik Sarkar
30 juni

Scènes

2 Minutes Read
Avatar foto door Manik Sarkar
19 juni

Weggaan

2 Minute Read