Alexander had zichzelf eigenlijk op rantsoen gezet en hij gaat zo ook echt wel aan het werk, maar nu zit hij op de bank met in zijn rechterhand de afstandsbediening, zijn duim klaar om de volgende aflevering te knijpen, en onder zijn linkerarm een halfleeg emmertje lauwe kipkluifjes die hij z’n kuitjes noemt. Nog eentje kan wel.
Hij legt z’n voeten op tafel, zakt nog iets meer onderuit en neemt nog een kijkje achter de schermen van de Amerikaanse politiek. In elk personage herkent hij wel een collega. In Den Haag benoemen ze dat onderling ook regelmatig. Zo deed een collega laatst een ‘Stamper’ en was Alexander zelf een hele dag de ‘Jackie’ en kreeg hij de hele tijd zweepgeluiden achter zich aan geroepen.
Dealtjes sluiten is hard werken, en soms verdient een man het gewoon om even ontspannen te kijken naar hoe anderen dealtjes sluiten. Vooronderzoek, zo kun je ’t ook noemen.

‘Hebben we nog Bapao?’, roept hij naar zijn vrouw die boven zit en stiekem al zijn afspraken al heeft afgezegd. ‘Nee zijn op!’, roept ze terug. ‘Ik ga over een half uur naar Diederik!’, belooft hij naar zijn vrouw, die niets terugroept.
Hij kijkt verder en fantaseert over als hij minister-president van Nederland zou zijn, of zelfs de eerste president van Nederland. Hij zou natuurlijk nooit zo meedogenloos worden. Hij fantaseert over of zijn vrouw ook zulke hoge hakken aan zou trekken, met van die granieten kille lange pezige kuiten. Hij kijkt in zijn vak kipkluifjes, pakt er een uit en knabbelt heel zacht aan de spiertjes en op de climax van de aflevering scheurt hij de kluif aan flarden. ‘Goddelijke kuitjes’, mijmert hij.
De volgende aflevering is al aan het aftellen. Hij gaat zo aan het werk, maar eentje kan nog wel. Hij knijpt de volgende aflevering en pakt het volgende kuitje uit zijn emmertje.