shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Anne Broeksma
op 1 augustus 2018
Deel dit verhaal

KEUKENSIRENE

 

 

 

“GENIET ER LEKKER VAN HE?!” Altijd als een ober dat zegt kijk ik schichtig om me heen, bang dat iemand het gehoord heeft. Je wilt je als consument toch een beetje schamen. Beetje stiekem doen. Oeh, een glaasje witte wijn. Ohjee, een kaasplank. Hijs in het geniep de messen. Maar zwijg, alsjeblieft, zwijg.

Het is allemaal al erg genoeg. Dat we boten uit alle windrichtingen laten aanrukken voor onze verwende smaakpapillen. Dat we een maag hebben, dat de weg daarnaartoe via de mond en de slokdarm loopt. Dat we met werktuigen eerst de boel de lucht in moeten hijsen. IJzer, beweging, gaten die zich openen; het is een logistieke monsteroperatie. Het ergst zijn etende familieleden. Familieleden die te gulzig eten, familieleden die te langzaam eten. Familieleden die eten in het algemeen. En dat er mensen zijn die heel lang met een glimlach naar hun volle bord zitten te turen, er een foto van maken voor Instagram. Dat is toch een beetje hetzelfde als een foto van de toiletpot plaatsen.

Wat is er mis met een chagrijnige kok in verwassen keukenschort, die met lawaai een bord voor je neus laat landen, waarna hij zenuwachtig rondloopt en elk moment dat bord weer weg kan grissen? Voedsel dat mij met teveel enthousiasme wordt aangeboden, vertrouw ik niet. Ik wil mijn eten het liefst een beetje stelen.

Toch kan het schuldige dineren ook te ver doorslaan. De meest rampzalige ontwikkeling in de horeca van de afgelopen tien jaar is nog altijd de buzzer. Zo’n ronde schijf die je meekrijgt in als restaurant vermomde gaarkeukens, direct nadat je hebt afgerekend. Dat je daarmee in een tbs’er met enkelband verandert valt nog te verkroppen, maar de ellende begint wanneer dat ding afgaat. PIEPPIEPPIEPPIEPPIEP. Jouw gesprek en dat van tien anderen wreed verstoord door de keukensirenen, die met hun drietandsvorken door de keuken zwemmen en jou als geknechte matroos aan hun voeten dwingen. Je zwemt zo snel je kan naar ze terug en met gebogen hoofd, de armen gestrekt, overhandig je de satansschijf. Neem je je dagelijks brood in ontvangst, in de vorm van een uitgedroogde pasta zonder saus en groenten, met een verre echo van bospaddenstoel. Om je te belonen voor je fysieke en psychologische ondergeschiktheid, schuift de keukensirene in kwestie het schuifje richting ‘off’ en laat je wegkomen met de schrik. Als je net weer terug bent op je plek, gaat de buzzer van het tafeltje naast je af.

Ik ben een keer in opstand gekomen tegen de buzzer. Mijn geliefde kwam in een luchthavenrestaurant terug van de keuken, met twee borden… en de buzzer. Natuurlijk had hij dat ding had moeten inleveren, maar ik legde hem op een leeg tafeltje naast ons. “Nee, ik weet ook niet waarom dat ding blijft piepen.” Zeker een kwartier lang diepe haat in de ogen van de mensen aan de tafeltjes om ons heen. PIEPPIEPPIEPPIEPPIEP. En wij dooreten. PIEPPIEPPIEPPIEPPIEP.

 

 

 

 




Vorige verhaal
Zwarte Maandag
Zwarte Maandag met Wil
Volgende verhaal
Tabletten tegen de tijd

Over de auteur

Avatar foto
Anne Broeksma

Anne Broeksma (1987) woont in Utrecht en schrijft gedichten en korte verhalen. In 2014 verscheen haar poëziedebuut Regen kosmos kamerplant bij uitgeverij Atlas Contact, waarvoor het ze het C.C.S. Crone stipendium ontving. Momenteel werkt ze aan de opvolger. Ze stond met haar poëzie op festivals als Crossing Border, Geen Daden Maar Woorden en Lowlands en heeft een fascinatie voor Scandinavië, absurdisme en eksters.



Ook van deze auteur

Avatar foto door Anne Broeksma
22 mei

PIER

4 Minutes Read
Avatar foto door Anne Broeksma
10 april

Wildverlangen

3 Minutes Read
Avatar foto door Anne Broeksma
20 maart

KOUDE KAT

4 Minutes Read