Vrijdag blijven we binnen. Vrijdag sluiten we de gordijnen, steken de lampjes aan, zetten we een rollade op tafel, eten er amper van en vriezen de resten in. Vrijdag komt opa niet, opa komt nooit meer, vrijdag gaan we niet naar oma, want de deuren van haar tehuis zitten op slot, vrijdag mag ik niet naar Cécé, want het is kerst, vrijdag blijven we binnen en we zwijgen en ik tel de grijze haren in mijn moeders kuif en ik vraag me af of haar haar nog zo’n rode gloed heeft als het helemaal grijs is (waarschijnlijk niet) en probeer iets te bedenken om te zeggen en probeer terug te lachen als mijn moeder me een kleine glimlach toewerpt en zeg dat de rollade lekker is en wil vragen over papa maar durf het niet en hoop dat er ijs na is en vraag ik me af hoe ik mijn examens dit jaar moet halen en denk erover om te vertellen wat Bern gedaan heeft en vraag me af of mama Bern nog spreekt en wil de sfeer niet verpesten want het is kerst en neem een slok van mijn cola en zie dat mama nog een glas wijn inschenkt en zie hoe mama’s tanden verkleuren van de wijn en denk aan die keer dat mijn beugel knapte in mijn mond en denk aan hoeveel bloed ik uitspuugde en denk aan dat ik de enige van de klas ben die nog niet ongesteld is geworden en denk aan dat mama heeft gezegd dat voor alles een tijd is en ik denk aan dat ik later zelf bepaal wanneer de tijd voor iets gekomen is en ik denk aan dat mama soms een hele dag niets zegt en aan hoe graag ik praat en ik denk aan alle mensen die alleen in een huis zitten en graag naar me zouden luisteren, ik denk aan hoeveel eenzame mensen er zijn in de wereld en hoeveel verdriet en dat ik daar niets aan kan doen en het duizelt me en mijn maag trekt zich samen en de sinaasappelsap komt door mijn neus weer naar buiten en de rollade door mijn mond en ik maak een enorme vlek in het witte tafelkleed en mijn moeder staat zwijgend op en loopt naar de keuken en ik denk, gelukkig hebben wij elkaar, gelukkig zijn wij niet alleen tijdens kerst.