shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Büdgen
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Mariska Vollering
    • Marron Das
    • Max Hermens
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sara van Gennip
    • Stefan Popa
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Sarah van Vliet
op 4 mei 2022
Deel dit verhaal

Jatwerk

Stephen stond onderaan de wenteltrap, nog in pyjama, en wreef de slaap uit zijn ogen. Hij keek zijn huisgenoot Buck na. Die begaf zich naar het dak van de woontoren, zijn gele kamerjas achter hem aan wapperend, om daar een ochtendpreek te geven. Buck stopte, draaide zich om, en riep ‘Kom naar boven!’

Stephen volgde aarzelend zijn vriend, tot aan het trapgat van de martellotoren.

Buck stond op het dak en zegende driemaal de toren, het omringende land en de ontwakende heuvels. Toen hij zijn vriend in het oog kreeg, boog hij naar hem toe en maakte snelle kruisjes in de lucht.

Stephen leunde slaperig met zijn armen op de rand van het trapgat en keek naar het schuddende gezicht dat hem zegende. (Wat een hoofd als een paard, het viel hem iedere keer op). Hij luisterde met een half oor naar Bucks woorden:

‘Want dit, o beminde gelovigen, is het ware: lichaam en ziel en bloed en wonden. Trage muziek, aub. Ogen toe, damesheren. Een klein moment. Stilte, allen.’

Zijn huisgenoot hield weer zo’n uitgesponnen redevoering, vergeven van strotgorgelende woorden. Wat wilde hij nu eigenlijk zeggen? De dag zegenen, kon dat niet beknopter?

Stephen wist dat Buck goede sier maakte met de woorden van anderen. ’s Ochtends op het dak en ’s avonds in de pub. Hele boeken stampte zijn vriend in die paardenkop van hem, om zich de tweedehands woorden vervolgens toe te eigenen. ‘Woorden en zinnen zijn van iedereen!’ was zijn excuus.

Gedichten jatten en recyclen, daar had-ie ook een handje van. Stephen was er getuige van geweest hoe Buck hetzelfde liefdesgedicht achtereenvolgens aan drie verschillende vrouwen opdroeg.

Stephen had geen zegening nodig en nam zich voor zijn vriend af te kappen. Hij had een lange dag voor de boeg: geschiedenisles geven aan de jongensschool, vervolgens naar het postkantoor en de bibliotheek, en dan weer met Buck naar de pub. Niet nodig om daar veel woorden aan vuil te maken.

–

 

[Zoals de titel verraadt, citeer ik enkele namen, woorden en zinnen uit een andere tekst.]


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
The Ballad of Casey and Vicky
Volgende verhaal
Geen weken maar maanden

Over de auteur

Sarah van Vliet

Sarah van Vliet is vertaler en taalkundige. Ze heeft de academie verruild voor de literatuur, maar soms mist ze de wetenschap. Sarah schrijft essays en verhalen.

Ook van deze auteur

door Sarah van Vliet
23 maart

Bericht van uw weervrouw

3 Minutes Read
door Sarah van Vliet
02 maart

Waarom ik geen romans meer lees

4 Minute Read
door Joop-Maris Vollering
25 februari

Kan ik hem toch uitnodigen?

3 Minutes Read