Ze was jarig. Haar moeder stuurde haar een mail door in het Oekraïens. Laat maar lezen aan je vrienden, zei ze.
Het was ook de verjaardag van een moord. Twee jaar geleden had een agent in Minneapolis zijn knie in de nek van een onschuldige zwarte man gezet en hem niet weggehaald. In de buitenwijken van Minneapolis ging het slechter dan ooit. Zo werkte het, met wat mis ging.
Eerst werd het erger. Want de schrik. Want het verdriet.
In Texas schoot een achttienjarige scholier 19 kinderen tussen de 7 en 10 jaar dood op een basisschool. De High School Shooting in Columbine was 23 jaar en 35 dagen geleden. Ze was zelf nog net geen 18, toen het gebeurde. Net als een van de daders. In 23 jaar had niemand doorgepakt. Geen enkele senator, geen enkele president had het aangedurfd. De wapenwetten waren heilig.
Amerika sprak schande. Was twee minuten stil. Zoiets mocht nooit meer gebeuren.
Maar het stopte niet.
Het bleef gebeuren.
En bij elk schot werd de overtuiging dieper, aan beide kanten.
Ze was jarig en vierde het in de locale horeca. Taart en koffie met haar beste vriend aan de overkant van het kanaal. Lunch met haar lief in de tuin van een voormalig klooster. Bisque van kreeft en salade burrata. Een borrel in een club op een oud rangeerterrein, met spelletjes en pingpongtafels. Een hoge tafel met drie vrienden.
Haar zoontje van 6 was voor het eerst op schoolreisje geweest. Zijn gezicht was blij en bleek, toen hij met zijn vader binnen kwam lopen. Het was de beste dag ooit, zei hij. En na een half uur: Ik heb honger. En na nog een half uur: Ik wil naar huis. Ze was er trots op hoe goed hij zijn grenzen kende.
Ze sliep weinig die nacht. Dacht aan de horeca die alleen overdag open mocht een jaar eerder. Hoe ze buiten hadden geluncht, onder een partytent in de regen. Aan hoe alles dicht was, de eerste maanden van de pandemie. Hoe ze had geprobeerd zelfs in haar eigen huis de anderhalve meter in acht te nemen. Hoe ze had gekookt met locale ingrediënten die ze via de post had ontvangen en hoe ze het diner voor haar lief boven in de studeerkamer had geserveerd, zodat ze beneden drie gasten kon uitnodigen. Twee jaar geleden.
Drie, vier, vijf jaar. 12, 17, 18, 20, 23. Hoe lang ze de vrienden kende, die ze die dag had gezien.
En ze dacht ook vooruit.
Een paar minuten: ze wilde slapen. Een paar uur: een kort verhaal schrijven over het nieuws van de dag. Een paar dagen: naar de 14de verjaardag van haar neef en naar de Roompot camping, waar haar moeder zou staan.
Om kwart over zes schrok ze wakker. Ze was blijkbaar toch in slaap gevallen. Het kind speelde op de gang, met zijn Lego. Hij zong erbij.
