‘Waarom heb je hem vermoord, JD?’ brulde ik, ‘Noem jij jijzelf een christen? Bid dan.’
Vance bungelde nog maar net aan z’n enkels boven de halfdroge Yamuna of zijn gezicht was al opgezwollen tot dat van een kogelvis: paars en pofferig. Gif, dacht ik ineens toen ik naar z’n all-american-hillbillykop keek, kogelvissen scheiden gif uit op tegen vijanden. En het laatste dat de paus had gedaan was vice-president JD Vance een handdruk geven: huid-op-huidcontact.
‘Please have mercy,’ jankte de yank.
‘Het was gif, of niet, goldfinger? Hoeveel kardinaals heb je omgekocht om het te laten framen als een beroerte?’ Ik liet het katroltouw waaraan ik Vance had hangen wat vieren, zodat z’n kruin het witschuimende water beroerde. ‘Weet je wat er in dit water zit, JD?’
Bloeddoorlopen tandrijen boven de modder. Een kleine gharial, zijn krokobek puntiger dan de kaaiman, stak zijn kop op uit het weinige water en siste.
‘Please, we’re reversing the tariffs! I’m freeing the Houthis! Free Palestine!’
Wat een gekruip. Ik had zin in een martini. ‘Shaken, not stirred.’ had ik me gevoeld toen Q me het vertelde. Ja, de paus was oud, het was te verwachten, toch schokte het me. Het was Pasen, ik legde net mijn motorjacht aan in een ruige achterbuurt van Amsterdam, Nederland, toen iemand op de docks me stilzwijgend ontvoerde naar een donkerbruine tattooshop op de Zeedijk. Daar stick-and-pokete hij het op de billen van een plaatselijke schone: ‘Pontifex Maximus is no more. 007- to 26.898391565480598, 75.80818605560417. Q.‘ waarna ze onmiddelijk haar onderbroek aantrok en niet met me naar bed ging. ‘Na Pasen,’ zei ze toen ze mijn nek kuste. ‘Hij moet eerst sterven voor onze zonden’ Toen stak ze een joint op.
Voor ik het wist zat ik in een andere rookwolk. Ik was Q’s coördinaten per jet gevolgd. Kwam aan in een stoffige stad vol oranje zand, kurkuma, bladerdeeg en koeien. Vrouwen, juwelen, hotels à ₹16 lakh per nacht. Vroeg een plaatselijke kurta-verkoper in Hindi of ze ooit problemen hadden gehad met Amerikanen. Ze wilden me maar al te graag vertellen maar ‘That Man With The Puffy Face‘ zich schuilhield. Bij zijn tweede opname met voedselvergiftiging onderschepte ik zijn ambulance. Ik verwisselde hem, ontsnapte aan een aanslag, hij kreunde van buikkramp.
Dus waarom praatte hij niet?
‘Don’t you get it, you damn fucking Brit?’ Tranen bengelden van Vance’ voorhoofd. Ondersteboven was het net alsof hij lachte.
‘Wat?’
‘De naam is Vance, JD Vance.’ Hij trok het uit zijn borstzak, ondersteboven maar duidelijk gezegeld: een license to kill, nummer 666. En een revolver. De krokodil hapte naar zijn oor. Hij schoot hem dood.
‘Hoe lang zit je al bij de Dienst?’ Vance, een doubleagent.. het verklaarde Signal-gate, het verklaarde alles.
‘Niet lang meer’ knarsetandde hij, ‘ze hebben me vergiftigd. Mijn handen… ik wist het niet.. het was de hand van God.’
‘Wie?’ riep ik, maar hij kreunde oorverdovend, paarse gal kwam uit zijn mond, en hij stierf.
THE END
*
EPILOOG:
Op dat moment barstte er boven de droge rivier een enorme regen los. Eén zonder wolken. Mensen kwamen aangerend, sloegen geen acht op Vance die aan een boom bungelde, zegenden het water.
Vanuit de lucht sprak een stem me toe: ‘Bedankt, 007. Dat je je hierheen hebt laten lokken.’
Ik keek op. Een wetenschappelijk type in labjas, met een bril en een krankzinnige grijns hing uit een helikopter. ‘Omar Yaghi, 007. Dokter Omar Yaghi. En mijn plan is gelukt. Weet je wat watertekorten zijn, 007? Weet je wat het is om als zesjarige de twintig jerrycans voor het hele gezin te moeten vullen? Nooit meer zal ik dorst lijden. En waar haal ik dat water vandaan? Ja, ik onttrek het uit de wolken, 007. Ik schep het. Ik ben De Hand van God.’
‘Idioot’ riep ik, ‘je speelt met weersomstandigheden, lagedrukgebieden, luchtvochtigheid, dit gaat mis. En de paus had je door.’
‘De paus is dood’ klonk het toen het gifpijltje mij raakte.
TO BE CONTINUED.
