shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Laura Haman
op 19 oktober 2016
Deel dit verhaal

Interplanetaire liefdestragedie

Je zal maar geleefd hebben zonder de absolute liefde gekend te hebben. Ik heb haar gekend, in haar meest schitterende, meest volmaakte, meest destructieve vorm. Ik telde de jaren allang niet meer sinds die aan mij voorbij ging en alles – van de ene op de andere dag – weer het stoffige filter van de dagelijkse dofheid kreeg. Dofheid en lafheid en inwisselbaarheid. En alles ging gewoon door.

Er kwam water dat rood kleurde, miljoenen sprinkhanen vraten het land kaal, het werd avond en donkerder dan ooit – en weer licht. De mens zocht. Er waren huizen vol muren waarachter geheimen. Tienduizend aanspoelende kikkers van een kilo zwaar. Ik strooide met snippers wanorde, onnavolgbare retoriek van feiten die tegelijk waar en onwaar zijn.
Later was er: de mens in een doos, de mens die tegelijk leeft en dood is. De mens die zocht en zocht, die verborgen vertrekken in piramides ontdekte, die een deur vond naar niets met daarachter nog meer niets. Het stond de mensen vrij alles te ontdekken, maar zij, zij had nooit gevonden moeten worden.

Er waren diersoorten gedoemd om uit te sterven, afwisselend zure regen en zeeën vol zoete ambrozijn.

En een reuzenplaneet, die het zicht op mijn kleine grote liefde weg nam.

Terwijl de mens steeds meer te weten kwam, troostte ik mij ondertussen met de gedachte: ik weet wat ik heb gezien. Ik weet wat er is. Ik weet dat zij er is. Dat weten was genoeg, maar de mens moest zo nodig verder zoeken.

En nu haar ontdekking op handen is, weet ik niet meer of zij het was, die al die tijd verscholen is geweest achter de reus, of dat ik het was, aan de andere kant, die het verschuilen deed.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Spaar ze allemaal!
Volgende verhaal
Luchtvrouw

Over de auteur

Laura Haman

Laura Haman (Voorburg, 1987) studeerde dramaschrijven en theaterwetenschap. Ze is docent Nederlands, schrijft korte verhalen en werkt heimelijk aan haar debuutroman. Laura woont in Amsterdam en houdt van lezen, wijn drinken en uitslapen.

Ook van deze auteur

door Laura Haman
30 augustus

Ik wacht op je

4 Minutes Read
door Laura Haman
09 augustus

Bodemvaag

3 Minute Read
door Laura Haman
02 augustus

Tabletten tegen de tijd

4 Minute Read