shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Dirk van Pelt
op 27 november 2018
Deel dit verhaal

In het echt

Ja, hallo. Het hologram had er zelf ook niet om gevraagd, hè? Ze was door allerlei moderne technieken vanuit het niets zo – poef – op het toneel van een bomvol Carré verschenen. Al die zwijgende koppen in het donker. Dat orkest om haar heen. Het hologram kreeg sterk het vermoeden dat er iets van haar verwacht werd nu.

Het orkest zette in. Als vanzelf begon het hologram te zingen. Oké, dacht ze. Dit is op zich helemaal niet verkeerd. Het is elk geval een geloofwaardige handeling om een plotselinge verschijning op een podium mee te rechtvaardigen. Toch?

Gaandeweg kreeg ze er zelfs plezier in. Het hologram kreeg heel erg het gevoel dat ze helemaal op haar plek was, daar op dat podium. Het voelde alsof ze hiervoor gemaakt was. Alsof de gloed die in haar was gewekt, met haast Goddelijke Lumen over de mensen uitstraalde.

Later toen alles voorbij was, las het hologram de recensie. ‘Conclusie: klassieke zangers lenen zich slecht voor hologramconcerten. Je mist de vervoering van het onversterkte geluid, de trillende lucht, de interactie van ademend mens tot ademend mens. Dat maakt het moeilijk om in die zielloze gestalte te geloven.’

Een poosje staarde ze voor zich uit. Het hologram wist niet precies wie hier nu de gek was. Zij, of de recensent. Het is maar goed dat de deuren hier niet echt zijn, dacht ze. Anders had ze misschien wel zin gehad om ermee te smijten.

Gelaten verliet het hologram het theater door een paar dienstdoende muren. Eenmaal buiten bleek sprake van een levensechte stad. Met lichtjes en geluiden. Geuren zelfs. En het wemelde van de anderen. Het hologram beurde zich op, wreef zich eens in goed de handen, zette koers richting de Lepelstraat en verdween sissend in de Onbekendegracht.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Diepzee
Volgende verhaal
Meneer Van Dale wacht op antwoord

Over de auteur

Dirk van Pelt

Dirk van Pelt (1978) schrijft scenario's voor tv, radio en theater. Hij houdt ervan om in zijn verhalen op een soort onnavolgbare manier allemaal verbanden te leggen tussen superinteressante thema's die op het oog niks met elkaar te maken hebben, zodat je als lezer denkt: tjee. Hij heeft nog nooit iets gewonnen.

Ook van deze auteur

door Dirk van Pelt
27 september

Bij ons thuis

2 Minutes Read
door Dirk van Pelt
05 juli

Witte Stamppot

4 Minute Read
door Dirk van Pelt
24 mei

Woonaantrekkelijkheidsindex

3 Minutes Read