Lot staat op de inpandige trap. ‘Ontbijt ik bij jou en dat pappa me naar school brengt of is het vandaag andersom.’
‘Het staat allemaal op het white board,’ zegt Mira.
‘Dus ik moet nu naar het white board lopen terwijl jij het gewoon weet.’
‘Een beetje zelfredzaamheid, lieverd.’
‘Wat?’
‘Het is donderdag; je vader had het ontbijt allang klaar moeten hebben.’
‘Heeft hij ook,’ roept Ferry van beneden. Vreselijk als hij zo mee luistert.
Lot stuitert de trap af. Mira hoort de gezellige geluiden van beneden. Heb je lekker geslapen liefje en ga je fijn gymmen vandaag want je houdt van sport. Pappa’s mooiste meisje houdt van sport. Intussen dreunt het nieuws ertussendoor. Mira houdt niet van televisie ’s morgens. Ze wil haar hoofd in rust houden. Ze doet de broodtrommel in de tas. Drie biologische boterhammen met hummus om tegenwicht te bieden aan het supermarktbrood en de chocoladepasta van haar ex-man. Ze snijdt snel nog wat komkommer.
‘Heeft ze judo vanmiddag?’ Ze wil niet schreeuwen maar in dit huis is van boven naar beneden en van beneden naar boven schreeuwen de norm.
‘Als je het niet weet, kijk je even op het white board,’ roept Lot en er klinkt gegniffel van beneden.
