samen met twee bomen. Dan staan we in een januarituin, een zwerm spreeuwen geland in onze kruin – wie met veel is mag hard praten. Ze schijten vogelkak als hagelslag en houden pas hun snavel na de schemer. Beneden spelen aardpeerstaken mikado, dood bietenloof doet aan handoplegging. Aarde snuift. Om heling heeft ze niet gevraagd en bovendien gelooft ze niet in kwakzalverij. Ons driemanschap zwijgt. Geloof is een frivoliteit wanneer je de dingen stelselmatig vanuit sterfbed-perspectief bekijkt. Of we het hout, de dood of de stervende zijn: ons kan weinig deren.