De beweging in mijn buik
De zorgen

Eerst kwam herkenning
toen de pijn
Daarna drie mannen in het dorp
Een vrouw met zachte woorden, harde handen
Een gezin verloren

Mijn haat voor elk bollend silhouet
Alle jonge ogen
Handgevlochten haren in de vorm van verse navelstrengen

Ik weet het nog
De kromgetrokken rug
Onmetelijke leegte
Oeverloze regen voelde als erkenning van het lot

De bloemen leefden nog
de vogels bouwden onverbeten nesten
zonnestralen deden koprollen op mijn verminkte huid

Daarna
drie mannen in ons dorp
ze hadden camera’s en stangen
Een vrouw met haar als diepe golven
ernst op haar gezicht geschetst

Ik weet het nog
De lucht was droog
Je had vertrouwde ronde wangen
ogen die de mijne wenkten
in een onbekend gezicht

Je liep voorzichtig langs de erven
Glimlachte naar ieder mens
Het brak mijn hart om je daar te zien dromen
van hereniging

Ik weet het nog
Een deel van mij vergeven
aan het hoogste bod

Dus knoop ik linten in de bomen
biddend om je wederkeer

De deur staat altijd open en
ik heb het vuur vast opgezet

Nicchelle Buyne