Ik ben.

Ik ben.

Ik ben het abattoir waar moeder en kind als een hun einde vinden. Ik ben het bosperceel in volle herfstpracht waar tussen de bonte kleuren konijnen eeuwig rusten, geen botje in hun tere lijf nog intact.

Ik ben de gevierde showmaster met een minder geslaagde carrièreswitch. Ik ben de verbrande en vernederde, geslagen maar niet verslagen. Ik ben de woorden die ondanks verwoede pogingen mij het zwijgen op te leggen nog altijd weerklinken.

Ik ben de moeder van vijf met slechts één in leven, ternauwernood. Ik ben de vader op het schoolplein, vol van onzekerheid. Ik ben de kolos achter onderwatertralies voor wie de klok tikt.

Ik ben de eens ontheemde voorvechter van recht die een ogenschijnlijk onneembare vesting nam. Ik ben de liefde die standhoudt tot het bittere eind.

Ik ben klein, groot, onzichtbaar en niet te overzien. Ik ben pijn, ik ben verdriet. Ik ben beschadigd, berustend, onmachtig. Een wens, een droom, een verlangen. Ik ben blijdschap, ontroering, verwondering, geluk, ik ben hoop.

Ik ben.

Ik ben.