Het is klimaatweek bij Shortreads.
Mijn collega’s schreven al het internet vol met mooie verhalen. Poëtisch. Treffend. Soms ook een beetje raar.
Dus wat valt er nog te melden?
Ik kan cijfers geven van smeltende ijskappen.
Ik kan smijten met procenten en graden.
Ik kan een plaatje laten zien van Greta Thunberg en haar dodelijke blik naar Trump. En dan een mooie metafoor bedenken over hoop en angst. Iets over een lekkende olietanker tegenover een elektronische step.
En dat die step dan misschien wel een irritant piepje heeft, maar goed.
Dat zou ik allemaal kunnen doen.
Ik zou een link kunnen sturen naar dat fragment uit Our Planet waar walrussen zich van de rotsen afgooien, omdat er geen plek meer voor hen is. Walrussen. Die zelfmoord plegen. What the actual fuck.
Ik zou het kunnen hebben over onze kleinkinderen. En de kleinkinderen van onze kleinkinderen. En de kleinkinderen van de kleinkinderen van onze kleinkinderen. En dan daar de kleinkinderen van.
Dat zou ik allemaal kunnen doen.
Dan zou ik dit verhaal delen. En dan zullen jullie, mijn linkse bubbel-buddies, het er allemaal heel erg mee eens zijn.
Dus wat heeft het voor zin?
Beter stappen we uit onze bubbel. De straat op. Zoals ze het vroeger deden. Je stem laten horen. Schreeuw. Roep. Verenig. Doe. Iets.
Voor de ijskappen. Voor procenten en graden. Voor de walrussen. Voor jezelf. En natuurlijk voor de kleinkinderen.
En stel, het blijkt allemaal een hoax te zijn. Die hele klimaatcrisis. Stel nou dat het, ondanks al het wetenschappelijk bewijs, allemaal onzin is. Dan gaan wij de geschiedenisboeken in als een generatie die voor een korte tijd probeerde van de aarde een betere plek te maken.
Dat zou wat zijn, zeg.
Tot de 27e!
