Ik vraag de bloemist of de bloemen in papier mogen. Hij rolt een vel met reclame rondom de in plastic verpakte rozen. Nu nog even snel een cadeau. Er is een winkel met zelfhulpkassa’s die sneller gaan omdat een vrouw voor ons betaalt met allemaal kleingeld. Ik sta in deze rij omdat ik wil vragen of dat wat ik gekocht heb kan worden ingepakt. Dat kan hier niet, zegt de kassière. Er zijn daar doe-het-zelf-inpaktafels. Ik vraag me af hoe je dat in het Zweeds zegt: doe-het-zelf-inpaktafel. De onderbroeken die je hier kunt kopen hebben na één keer wassen een gat. Ooit waren ze oersterk maar ook deze winkel is overgenomen door een multinational en we moeten blijven kopen en dus moet iets snel stuk. En koop je hier dus even snel een onderbroek, panty, flesje wijn, hotdog, plastic bakje fruit met plastic vork, paraplu, haarspeldjes. Ik probeer de gegevens van mijn oude telefoon op mijn nieuwe over te zetten maar niets wil configureren. Iemand in een café kijkt naar een groot scherm hoe Poetin naar een groot scherm kijkt. Hij wacht tot het ijs smelt. Ik bestel een koffie. Wel of geen plastic dekseltje. Plastskam. Ik leer Zweeds. Ik heb verder geen plannen om naar Zweden te verhuizen. Zeg overal Tack skal du ha en Hej älskling. En kan een Zweedse serie al een beetje zonder ondertitels volgen. Dat zegt meer over mijn verslaving dan over mijn harde werken. Ik ken een meisje dat vindt dat ze voor haar schoolwerk betaald moet worden. In een documentaire spelen kinderen op een tropisch eiland op een grote berg aangespoeld plastic. Het is extra land geworden. Onder de jerrycans klotst het water. Van mijn moeder krijgen we chips in plaats van aardappels bij het eten. Wel geserveerd in de schaal waar de aardappels ook in geserveerd worden, of de rijst of de spaghetti. De koolhydraten zeg maar. Hier om de hoek is een nieuwe speeltuin. Er zijn bomen gekapt om houten toestellen te planten. Ergens staat een serie houten palen als bomen zonder takken.