De vreemdeling doolt door Moskou. Wat er ook gebeurt: ik zal lachen om zijn eerste antwoord, denkt Tucker. Hard en hoog, een beetje alsof ik weer in mijn ballen ben getrapt door de populairste jongen van het schoolplein. Ik zal laten zien dat ik niet bang ben. Ik zal laten zien dat ik geen bedreiging ben. Niet voor hem, althans. De sneeuwvlokken drukken zwaar op Tuckers schouders. Hij is een uitverkorene, weet hij, voelt hij.
De man tegenover Tucker zit een beetje onderuitgezakt, maar met een rechte rug. Een president vol strijdigheden, zover is duidelijk. Hij is in goede staat. Hij is de staat. Tucker vraagt zijn eerste vraag: ‘Waarom dacht je dat de Verenigde Staten uit het niets Rusland zouden aanvallen?’
De president gniffelt. En schopt Tucker met mompelende woorden, via de zielloze voice-over die hem in zijn oor fluistert, in zijn kloten.
En ja, Tucker buigt een beetje en lacht, hard, hoog, luid.
De dans begint.
‘Hebben jullie niets beters te doen?’ vraagt de president na een lange geschiedenisles. Het is geen vraag aan de vragensteller, maar aan de president van Tuckers natie, meer nog aan de president die Tucker eind dit jaar opnieuw zal dienen. ‘Jullie hebben problemen aan de grens, met migratie, met de staatsschuld. Zou het niet beter zijn te onderhandelen met Rusland?’ Tucker fronst, Tucker knijpt met zijn ogen – een beetje, een beetje meer, steeds iets intenser – Tucker spert zijn ogen wijd open.
Het interview gaat niet om de antwoorden. Het gaat niet om de vragen. Het gaat om het beeld: twee mannen met stropdassen onder hun adamsappel die zo lang mogelijk langs elkaar heen praten. Ze spreken niet met elkaar, maar met hun toehoorders. De paarse das en de geel gestreepte das. Meer dan twee uur lang zeggen ze hetzelfde met andere woorden, in andere talen: ik ben er nog.
Ik ga nergens heen.
Ik heb niets beters te doen.
Tucker veegt de sneeuw van zijn schouders en stapt Café Pushkin binnen, een restaurant als een museum. Ik ben geschiedenis geworden, denkt hij. Ik leef eenzaam. Hij houdt een ober aan en probeert kaviaar en wodka te bestellen. En een glaasje water zonder prik.
De ober verstaat hem niet.
