Gistermiddag werd de overbuurvrouw overreden door de pakketbezorger. Volgens Twitter was de klap te horen tot in Hoograven. Wij, de buren, snelden direct de straat op. De pakketbezorger stond lijkbleek naast zijn witte bestelwagen en wees. Vanonder de auto staken twee vrouwenbenen. Wij herkenden de vrouwenbenen meteen. De overbuurvrouw stond bekend om precies die twee vrouwenbenen.

Het reanimeren ging door tot in de ambulance. Ik weet dat omdat ik op dat moment ook in de ambulance aanwezig was. Ik zat achter in een hoekje en werd geacht me nergens mee te bemoeien. Uiteindelijk kreeg de overbuurvrouw weer een hartslag, maar het was te laat. Haar hersenen hadden te lang zonder zuurstof gezeten.

Voor iemand die steevast vanaf de eerste mooie lentedag van het jaar in een zomerjurkje op haar balkonnetje van anderhalf bij anderhalf op haar harp covers van R.E.M. zat te spelen, had de overbuurvrouw vrij veel nabestaanden. Ik schat een stuk of vijf. Maar vanaf mijn plekje achteraf in het kamertje bij de IC, kon ik alles niet precies zien. Wel kon ik de nabestaanden haarscherp horen snotteren.

Na een poosje kwam de arts. Tot haar spijt moest ze mededelen dat er voor de overbuurvrouw helaas geen hoop meer was. Dat dit het moment was om over te gaan tot transplantatie. Een van de nabestaanden vond het allemaal wel heel snel gaan. De arts legde uit dat het niet anders kon. Het moest snel. De arts vertelde dat de overbuurvrouw zich actief als donor had laten registreren en dat dit (de confrontatie met de bestelbus daargelaten) was wat de overbuurvrouw gewild had.

Maar liefst vier mensen werden gered met organen van de overbuurvrouw. Dat weet ik omdat ik in al die operatiekamers tegelijkertijd aanwezig was. Natuurlijk, ik zat in hoekjes van de operatiekamers en werd geacht me verder nergens mee te-

Oké, oké. Misschien zat ik niet zelf in die ambulance. Of in dat kamertje bij de IC. En natuurlijk was ik in al die operatiekamers tegelijkertijd afwezig. En misschien bestaat die hele overbuurvrouw wel niet. Laat staan diens nabestaanden. Ik bedoel, doet dat ertoe? Het gaat om de inhoud, toch? En die inhoud klopt gewoon.

Of klopt…

Vanmiddag ging de bel, ik deed open. De pakketbezorger met een hartvormig pakket en zo’n handtekeningenapparaat.
‘Pakketje voor de overburen, maar er doet niemand open.’
Met een schuin oog keek ik naar de balkondeur van de overbuurvrouw. Ik zag haar nog net wegduiken achter de vitrage.
‘Geef maar hier,’ zei ik en nam mijn eigen hart in ontvangst.
‘Thanks,’ zei de pakketbezorger, terwijl hij mijn huisnummer noteerde. ‘Dat scheelt mij een hoop gedoe.’

Ik ging met de bonbondoos op mijn stoel voor de tv zitten. Voor de zekerheid schoof ik de gordijnen nog verder opzij. Op de televisie wonnen mensen medaljes. Vanaf een hoekje van haar kamer kon de overbuurvrouw precies registreren hoe ik gestaag de inhoud van haar hart opvrat.