Ieder heeft zijn eigen functie. Een geoliede machine zijn we. De juiste persoon op de juiste plek. Het is bijna volbracht. Vandaag zijn we begonnen met inpakken. Dozen vol naar het archief, beantwoord, onbeantwoord, altijd gehoord.
‘Wij zijn tenslotte degenen die dit land maken tot wat het is.’
Zevenhonderd brieven en duizenden emails per dag naar een top tien. Waarvan nummer 1 een verwensing mag zijn. Het gaat om het verhaal. We maken vaak een word cloud. Dan komen bepaalde dingen bovendrijven. Een man aan de top heeft meer aan de weergave van de tijdgeest dan aan een mooi verhaal.
Tien brieven, tien brieven per dag in de paarse map. Het dessert na een lange dag. Tien brieven in een bepaalde volgorde. Zorgvuldig gekozen. Niet willekeurig. Niet alleen positief.
‘Waarom zijn de bankiers nooit gestraft?’
Niet alleen een actueel onderwerp.
‘Stuurt u dat jongetje uit Aleppo maar naar mij. Ik neem hem mee op vlinderjacht. Hij mag ook mee naar school. Hij kan mijn grote broer worden.’
Niet alleen politiek.
‘Pak je koffers en sodemieter op. Ik ben blij dat je gaat. Liever gisteren dan vandaag.’
Iedere avond een verhaal in brieven.
‘Als mijn man sneuvelt in Irak, zal niemand weten dat ik zijn geliefde ben.’
Dankbetuigingen.
‘Hoogachtend, gevangene 89289.’
Discussies, hate mail en de volgorde van dat alles een verhaal op zichzelf.
Voor hem is het de periscoop buiten zijn bubbel. Voor het land is hij de nationale psychiater.
Afgelopen week was er veel. Niet eens meer een hele dag. Mensen weten dat morgen om 12:00 uur de praktijk sluit.