Aanvankelijk werd voorspeld dat de hitte drie dagen zou duren. Zoals gebruikelijk bij Hollandse zomers zou de zindering algauw weer plaatsmaken voor zeurderige regen en verstikkend wolkenpak. Maar het gebeurde niet. Ondanks satellietfoto’s die anders beweerden bleef het verzengend warm. De dagen werden weken, en daarna maanden. De zon schroeide op het wegdek, op de grasvelden, op de oppervlakten van stilstaand water. Insecten vonden de kracht niet meer om te zoemen, vogels vlogen niet uit, huisdieren ontwaakten niet uit hun dutjes. Het duurde niet lang of het ziekteverzuim begon op te lopen. Bejaarden lieten in steeds grotere getalen het leven. Sloten en riviertjes droogden uit, plassen werden zandkuilen, de flora verdorde en waar je ook maar keek trilde de lucht; welhaast nog de enige waarneembare beweging. Het land zonk weg in een permanente staat van niks. Geert Wilders had de puf niet meer te tweeten, DENK nam geen filmpjes meer op, de minuut stilte voor MH17 veranderd in een permanent zwijgen. Woede veranderde in dorst.
De hittevloed beperkte zich niet tot Nederland. De rest van Europa volgde, en vanuit daar de wereld. Er werd geen aanslag meer gepleegd, in Turkije staakte het staatshoofd zijn zuiveringsbezigheden, Donald Trump legde zijn presidentiële campagne neer.
Groen en blauw werden bruin en geel. De wereld werd een woestijn. En ergens in die woestijn zat een man onder een parasol. Naast hem een koelbox, werkend op zonne-energie. Erin zaten ijsklonten en flesjes water. Hij dronk en keek tevreden voor zich uit, en hij luisterde naar het niks. Af en toe was er sprake van voorbijgangers, nomaden, doek om het hoofd, roodverbrand bovenlijf, het zweet op de bovenlip.
‘Had je niet voor iets groters kunnen gaan dan een parasol?’, vroeg er een, ‘Dan hadden er veel meer mensen bij gepast’.
Dan nam de man een slok en haalde hij zijn schouders op.
‘Jij ziet er slim uit’, zei een ander, ‘Kom, dan gaan we de wereld redden.’
Maar de man bleef zitten waar hij zat. Met zijn parasol, zijn ijs en zijn flesjes. Hij hoefde de wereld niet te redden. De wereld redde zich prima.
