Altijd als ze op de A2 rijdt – tien banen breed, dwars door het groen, langs het nep-Chinese hotel, voorbij de molen – voelt ze zich machtig. Ze houdt van autorijden, helemáál als ze alleen is en hardop problemen uit mag kauwen, zeen voor zeen, net zo veel ritjes tot ze ze door kan slikken. Vandaag is het werk – haar vergadering van gisteren; de vergadering die haar zometeen te wachten staat; dat ze zo moe is, te moe voor werk – en toch ziet ze het meteen wanneer de zwarte Kia schuin vóór haar begint te slingeren. Zijn remmen lichten fel en plotseling op in de nevelige vrieskou. Zo gaat dat dus, denkt ze, als een rode Opel op de Kia inrijdt en hij tollend op haar baan schuift. Zo ziet dat er dus uit.

Door de voorruit kijkt ze toe hoe de Kia de BMW voor haar opzij duwt. Op andere banen beginnen nu ook auto’s te tollen. Haar voet zoekt de rem terwijl haar hoofd al bij de klap is. Ze denkt dat ze gilt. Dan staat alles stil.

De Kia is recht voor haar tot stilstand gekomen, achterstevoren, bumper tegen bumper. Ze staart in de ogen van de bestuurder. Ze zijn donker en angstig, een dier in de val. Hij zit doodstil. Ze hijgt. Ze luistert naar het kalmerende tok-tok-tokken van haar alarmlichten. Ze kan zich niet herinneren wanneer ze die heeft aangezet.

Ze kan doen alsof het niet gebeurd is. Hier blijven zitten alsof het niet gebeurd is. Tok-tok-tok. Nee, hier is niemand thuis.

Ze kijkt in de achteruitkijkspiegel. Achter haar staat een muur van auto’s, hun alarmlichten een flikkerend snoer kerstlampjes. Iets in de rode Opel links van haar trekt haar aandacht. Een vrouw alleen. Ze schreeuwt. Tok-tok-tok. De bestuurder van de Kia heeft nog steeds niet bewogen. Iemand stapt uit de BMW die omgekeerd tegen de rechtervangrails staat. De vrouw in de rode auto schreeuwt nog steeds. Ze grijpt naar haar borst. Het ziet er onecht uit, als een stomme film. Tok-tok-tok.

Ze moet iets doen. Ze gaat iets doen. Ze gaat die vrouw helpen. Ze gaat die man troosten. Ze gaat iets doen. Alleen nu nog niet. Nu nog even niet.