Het is misschien idioot om een brief aan een romanpersonage te schrijven, zeker aan een romanpersonage dat aan het eind van het boek doodziek afscheid neemt van de lezer. Je bent niet echt en je bent dood. Maar voordat je begint met me uitlachen: Het is ook idioot om als niet echt en dood iemand post te openen en brieven te lezen. Dus laten we het erop houden dat we allebei levend en fictief zijn. Oké? Dat communiceert wat makkelijker.

Ik schrijf je om te vertellen dat mijn tandartsafspraak is geannuleerd, vanwege een virus dat de wereld in zijn greep houdt. Niet naar de tandarts kunnen vanwege een levensbedreigende pandemie, dat vind ik dus heel erg Liz Dunn van mezelf. Ik ben helemaal niet zo’n groots en meeslepend leven kinda guy, maar ik hoop dat je trots op me bent en dat ik deze lijn nog even voort weet te zetten. Er hoeft niet meteen een onverwachte jongvolwassen dochter of zoon voor de deur te staan, maar iets in die geest lijkt me wel eens een keer grappig.

Ik vind het jammer dat mijn afspraak niet doorgaat. Vorige week was ik nog bij die tandarts op controle. Ik was twee jaar niet geweest en in die twee jaar had ik al het glazuur van mijn tanden geknarst. Tijdens de controle moest de tandarts even weg om een collega te helpen bij de behandeling van een hopeloos geval in een andere kamer. In de stilte die ze achterliet, keek de tandartsassistente lang naar de foto’s van mijn versleten gebit.
‘Drinkt u veel frisdrank?’, vroeg ze.
‘Nee,’ zei ik naar waarheid. Je kan veel van me zeggen, maar niet dat ik teveel frisdrank drink.
‘Heeft u een moeilijke periode achter de rug?’ was haar tweede vraag.
‘Ja,’ zei ik.
‘Werk of privé?’
‘Allebei.’
‘Dat moet je niet meer doen.’ Ze keek me aan met een blik die ik niet kon peilen.
‘Nee,’ zei ik.
‘Je moet voorzichtig met jezelf zijn. Je bent maar één keer jij.’
‘Ja,’ zei ik.
‘Je bent 41,’ zei ze met een andere blik die ik ook niet kon peilen. ‘Alles kan altijd anders.’
Hierna zweeg de tandartsassistente, maar ik kon uit de context niet opmaken of het een veelbetekenend, pijnlijk of gewoon een wijs zwijgen was.

Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen, dus ik besloot gewoon haar maar te interviewen. Ze was tien jaar geleden uit Afghanistan naar Nederland gekomen, had een laborantenopleiding gedaan, maar dat was niks voor haar en nu volgde ze de opleiding tot tandartsassistente, die duurde eigenlijk vier jaar, maar zij deed hem in anderhalf. Het moeilijkste was de taal.

Wat denk jij? Kan alles altijd anders? Of is ‘alles anders’ vanaf een bepaalde leeftijd iets dat je enkel nog maar kan overkomen. Het – hoe noem je dat – lot, zeg maar.

Overigens denk ik dat ik een hele goede vader voor een jongvolwassen kind zou kunnen zijn. Eigenlijk raar dat er niet een soort leeftijdskeurmerk voor ouders is. Zoals je dat bij puzzels en gezelschapsspellen hebt. Mijn eigen vader is bijvoorbeeld zeer geschikt voor kinderen vanaf 12 jaar. Ik acht mezelf geschikt voor kinderen van 0 tot 5 en dan daarna weer van 18 tot 88.

Er is niks aan, Liz. Die hele lockdown niet. Iedereen zit thuis in zijn eigen cubicle gelijk te hebben en memes over wc-papier te delen.

Ik moest in die tandenknarsperiode eens een test invullen. De test bestond uit beweringen. Een van de beweringen was: ‘Ik voel me soms eenzaam.’ Op een schaal van 1 t/m 5 moest ik aankruisen in hoeverre ‘ik voel me soms eenzaam’ van toepassing was. Ik heb daar een dag over nagedacht en toen heb ik 5 aangekruist. Ik weet nog steeds niet helemaal zeker of die 5 op ‘eenzaam’ of op ‘soms’ slaat. In elk geval vond ik het lief dat zelfs de maker van deze psychologische test mij niet onomwonden naar eenzaamheid durfde te vragen.

Goed, we mogen dus de komende weken niet dichter dan anderhalve meter van een ander mens komen, maar over personages heeft de premier niks gezegd. Dus mocht je zin hebben, ik heb vanavond een verklempt-o-thon op het programma staan. Onafgebroken gedramatiseerde true crime programma’s op Investigation Discovery kijken, drop vreten en malt bier achterover gieten.

Je mag ook gewoon in je boek blijven, natuurlijk. Geeft niet. Meer wc-papier voor mij.

Alle liefde.
Je vriend,
Dirk

Rondom de Boekenweek heeft Shortreads een aangepast programma: drie weken lang verschijnt er elke werkdag een brief aan een romanpersonage. Vandaag Liz Dunn uit Eleanor Rigby.