Het water kwam, snotjandorie, we moesten onze baby uit de wieg halen en meenemen naar de hoogste verdieping, daar hebben we lang zitten wachten tot er een boot voorbijdreef – hadden we indertijd zelf maar een boot gekocht in plaats van dat hele brede breedbeeldtelevisiescherm, dan zaten we nou met onze baby in een boot, nu zitten we niet eens met onze baby voor de TV, want de TV is inmiddels verdronken – ik denk eigenlijk dat er voor ons niets anders opzit dan te wachten op een helikopter – van de overheid – een helikopter dus van onze belastingcenten. kunnen we eindelijk eens zien dat er iets goeds mee wordt gedaan, met onze belastingcenten, als we boven het water bungelen, in de vliegmachien worden gehesen met onze baby, waarna we een nieuw leven gaan beginnen achter andere dijken, een nieuw leven waarin we iedere dag een zak met zand zullen vullen en ergens neerleggen, een nieuw leven waarin we nooit meer op een partij zullen stemmen die niet luid en duidelijk dijkt.