shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Lena Kurzen
op 15 juli 2021
Deel dit verhaal

Het w-woord

‘Water! Water!’ Opa’s stem klonk opgetogen.
De oudste was bezig met de zandzakken – met één hand, met de andere bleef hij Buienradar verversen en door de buurtapp scrollen – en Martine had de kleine op haar arm, die een rubberlaars kwijt was.
‘Ik wil mijn zwembroek, zwembroek.’ Hij spartelde tegen. Zijn andere rubberlaars viel ook in het water.
Ze moesten het de kleine afleren alles te herhalen, dacht Martine, en ze boog voorover om de laars weer uit het water te vissen. Hij moest minder tijd met opa doorbrengen. Iedereen moest minder tijd met opa doorbrengen. Zonder hem zaten ze nu lekker droog in Zeeland. Daar was niets aan de hand, had de oudste haar op Buienradar laten zien.
‘Water! Water!’

Het was vijf jaar geleden begonnen: de oudste had opa op een avond zijn iPad gegeven en die had toen de hele nacht apocalyptische klimaatdocumentaires gekeken. De dag erop begon hij vanuit het balkon te roepen dat onze tijd voorbij was. Dat de mens weer terug moest naar zee. Om de cirkel rond te maken. Als wij niet vrijwillig gaan komt de zee ons halen. Bij het woord ‘zee’ wees hij altijd westwaarts. Hij schreeuwde toen al, twee straten verder kon je hem horen, er werd zelfs melding van geluidsoverlast gemaakt, maar hij sprak nog wel in volzinnen.

‘Het is zover! Is zover!’
‘Ik haal nog even wat zakken, bij de Driessens hebben ze er nog een paar over,’ riep de oudste, blik op de buurtapp.

Ze hadden alles geprobeerd. Met opa naar de dijk, hem laten voelen hoe stevig die was. Een privérondleiding bij Neeltje Jans. Zandzakken bij opa op de kamer. De psycholoog had ook niet geholpen. Het was zo’n jonge meid die aan het eind van het intakegesprek fluisterde: ‘Ik begrijp dat het vervelend is voor jullie, maar ja, eigenlijk heeft hij gewoon gelijk. Ik wou dat meer oudere mensen zo over het klimaat dachten als hij.’ Opa hoorde haar niet, hij was bezig zijn regenjas aan te doen, maar hij had allang in haar ogen gezien dat ze hem gelijk gaf.

‘Daag, daag!
‘Nee, nee! Opa, opa!’

Uiteindelijk waren ze van Zeeland naar Limburg verhuisd. Daar voelt opa zich lekker veilig hadden ze gezegd. In het begin ging het goed, soms stond opa in de tuin, zijn neus in de westenwind, alsof hij de zee probeerde te ruiken maar niet kon vinden. Ze vermeden het w-woord, zeiden dingen als: ‘Pak jij nog even een glaasje … jeweetwel voor de kleine?’

‘Martine, waar is opa?’ De oudste was terug, een slappe zandzak over zijn schouder.
‘Weg, weg!’ De kleine wees uit het raam.
Ze zagen alleen maar water en begonnen alle drie tegelijk te roepen. ‘Opa, opa!’

Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
“Sorry”
Volgende verhaal
Peter

Over de auteur

Avatar foto
Lena Kurzen

Lena Kurzen (die/diens) is logicus, Critical Mind en schrijver van korte verhalen die soms uit de hand lopen. Lena's debuutroman Schuilhuisje verscheen in februari 2024 bij Nijgh & Van Ditmar. Op dit moment werkt Lena aan diens tweede roman.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Lena Kurzen
09 december

Harmonieus samenspel

4 Minute Read
Avatar foto door Lena Kurzen
18 november

Gewoon volhouden

3 Minute Read
Avatar foto door Lena Kurzen
22 oktober

Filosoof to go

4 Minute Read