shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Dirk van Pelt
op 12 maart 2019
Deel dit verhaal

Het rijdt niet.

Ze wilde iets tegen me zeggen, maar ze wist niet hoe. Ze moest iets tegen me zeggen, maar ze wist niet hoe. Dus ze zweeg er dan maar over. Een hele zomer lang.

Gedurende het zwijgen praatte ze honderduit over van alles. Over hoe ze haar nieuwe studentenkamer zou inrichten. Wat ze vond van de theatervoorstellingen die we samen bezochten. Wat ze vond van Nederlands theater in het algemeen. Wat ze vond van de hele wereld. Van de samenstelling van het complete universum, for that matter. Met het hart op de tong zweeg ze over dat wat ze nou juist echt moest zeggen.

Ze hield niet meer van me. Dat wist ik. Die dingen gebeuren. Daar wilde ik best alle begrip voor hebben. Maar ik vond wel dat ze het zelf moest verwoorden. Ze kon niet van mij verwachten dat ik het onzegbare voor haar zou gaan lopen zeggen. Zij was zelf begonnen met stom vinden van alles wat ze ooit leuk aan mij had gevonden. Daar kon ik verder ook niks aan doen.

We hadden nog kaartjes voor het afscheidsconcert van De Raggende Manne, dus daar moesten we sowieso nog samen heen. Niemand was ziek. Die band ging stoppen, omdat het zo onderhand wel mooi was geweest. Het was de eerste keer dat we De Raggende Manne live zagen optreden.

Het rijdt niet, het rijdt niet, het rijdt niet. Het rijdt niet, het rijdt niet, het staat stil.

Na dat optreden had ze eindelijk de woorden gevonden om tegen mij te zeggen wat ze moest zeggen. Ik onderging het relatief volwassen en huilde precies genoeg. Niet teveel, maar ook niet te weinig.

Onderweg naar huis, voor het eerst in bijna drie jaar alleen, vervloekte ik Bob Fosko. Ik zou nu willen zeggen dat dat me spijt. Maar ik weet nog steeds net niet helemaal zeker of dat wel waar is.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Kindertijd
Volgende verhaal
Je pistache of je leven

Over de auteur

Dirk van Pelt

Dirk van Pelt (1978) schrijft scenario's voor tv, radio en theater. Hij houdt ervan om in zijn verhalen op een soort onnavolgbare manier allemaal verbanden te leggen tussen superinteressante thema's die op het oog niks met elkaar te maken hebben, zodat je als lezer denkt: tjee. Hij heeft nog nooit iets gewonnen.

Ook van deze auteur

door Dirk van Pelt
27 september

Bij ons thuis

2 Minutes Read
door Dirk van Pelt
05 juli

Witte Stamppot

4 Minute Read
door Dirk van Pelt
24 mei

Woonaantrekkelijkheidsindex

3 Minutes Read