shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Hanneke Hendrix
op 21 december 2015
Deel dit verhaal

Het premierschap is gewoon geen leuke baan

MARK
Mijn moeder zei vroeger altijd: Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, lieve Markie.
Dan nam ze me op schoot en dan wees ze naar de kipjes buiten in de tuin. Kijk, zei ze: zo moeten wij mensen ook zijn. Tevreden scharrelend door het leven. Jij moet niets steeds zo boos kijken. Je hebt een boos hoofd, Markie. Als jij gewoon kijkt, dan denken de mensen: waarom is die Mark in zo’n slechte bui?
Wat hebben wij misdaan?
Wat hebben wij in godsnaam verkeerd gedaan?
Je moet lachen, Mark. Lachen. Zoals de kipjes wanneer ze een eitje hebben gelegd. Blij zijn. Je moet blij zijn. Anders is het toch niet leuk?
Terwijl kippen dus helemaal niet lachen.
Alleen hyena’s lachen. Ja, en van die gekke vogels in het regenwoud. Maar die heb je hier niet. Die sturen we terug. Stempel op de doos en hop: terug naar hun eigen land, waar het warm is en de mensen blij zijn ook al hebben ze niks.
“VVD’ers snakken naar einde ‘klote jaar’,” kopte NRC een paar dagen terug. Ik moet die klotekrant ook niet meer openslaan. Die kutbelg met zijn dikke kutbril die daar de toko runt. Pas zei zo’n journalist: Mark Rutte die het voor je opneemt, is inmiddels net zo erg als Henk Krol die je feliciteert. Waarschijnlijk ben je er dan geweest.
Weet u wat het is? Het premierschap is gewoon geen leuke baan. Ik dacht dat altijd. Ja, de baan heeft leuke aspecten. Maar ik kan niet zeggen dat het een leuke baan is.
Leuk.
Leuk.
Wat betekent dat nou eigenlijk: leuk?
Leuk is een gefiguurzaagd paardje.
Als er iets is dat ik me dit jaar ben gaan realiseren dan is het: Leuk? Het is helemaal niet leuk. Voorheen vond ik álles leuk. 2012, 2013, 2014, allemaal leuk leuk leuk.
Dat is misschien wel precies hoe je dit land het beste zou kunnen samenvatten: leuk.
(met gekke stem) Euh, euh, nou jongens, laten we het wel leuk houden.
Of:  (met gekke stem) Nou vind ik het niet leuk meer, hoor.
Alles moet altijd maar leuk. Leuk.
Je moet lachen, Markie. Je moet lachen.
Als je lacht dan houdt iedereen van je.
Dan zal iedereen van je houden.
Maar van wie moet ik dan houden?
Van Mark Verheijen, Sjoerd Swane, Jos van Rey, René Leegte?
Iedereen van wie ik hou, die gaat.
Ik heb niemand om van te houden.
Ik ga ieder jaar op vakantie met mijn moeder en mijn zus naar Putten.
Maar ik wil niet meer met mijn moeder en mijn zus naar Putten.
Al die macht, al die status, maar ondertussen ben ik altijd alleen thuis.
Ik lachte erom, als iemand zei: hé Markie, moet jij niet eens een vriendinnetje?
Ik dacht: die snappen er nou niks van. Ik heb daar helemaal geen tijd voor, dat dacht ik. Ik heb dit land. Ik heb al die mannen in pak.
Maar ik had het mis.
Dat weet ik nu.
Ik wil iemand om van te houden.
Had ik maar iemand om van te houden.
Twee zachte armen om me heen.
Die mij altijd beschermen zouden.
Dat er iemand van mij houdt.
Ik hou er mee op, met dat lachen.
Die glimlach die gaat de kast in.
Dit jaar wordt mijn jaar.
Ik ga de liefde vinden.
Al die macht, al die roem, het leidt allemaal naar hier.
Dat wist ik helemaal niet.
Dit jaar wordt het niet meer: Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd met gekke Markie.
Nee, dit jaar wordt het: Wanneer het hart huilt om wat het heeft verloren, lacht de geest om wat het heeft gevonden.




Vorige verhaal
Procent
Volgende verhaal
De rambam

Over de auteur

Avatar foto
Hanneke Hendrix

Hanneke Hendrix (Tegelen, 4 april 1980) is schrijfster en hoorspelmaker. Ze studeerde Writing for Performance aan de HKU en Wijsbegeerte aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Hendrix schreef voor onder meer Literair Productiehuis de Wintertuin, Passionate Magazine, componistenduo Strijbos & Van Rijswijk en festivals als Into the Great Wide Open, Lowlands en De Parade. Voor de HoorSpelFabriek werkte ze mee aan hoorspelen voor de NTR en BNN waaronder het scenario voor de hoorspelbewerking van Mama Tandoori, naar een roman door Ernest van der Kwast, die in 2012 met de prestigieuze Prix Italia werd bekroond. Haar debuutroman De verjaardagen kwam september 2012 uit bij Uitgeverij de Geus en was ondermeer shortlistgenomineerd voor de Academica Literatuurprijs en de Dioraphte Literatuurprijs. In 2014 verscheen haar tweede roman De dyslectische-hartenclub, die lovende recensies ontving in Nederland en Vlaanderen.



Ook van deze auteur

Avatar foto door Hanneke Hendrix
25 januari

Chinezen

3 Minute Read
Avatar foto door Hanneke Hendrix
11 januari

David Bowie

4 Minute Read
Avatar foto door Hanneke Hendrix
30 november

De brand in Herentals

3 Minute Read