shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Sarah van Vliet
op 25 mei 2022
Deel dit verhaal

Het Nieuwe Zorgen

Over een uur mag ik mijn dochter bellen. Ik houd de klok in de gaten. Als kind moest ik altijd een uur lang wachten op de bus van Hollands Spoor naar huis. Ik had natuurlijk geen telefoon bij me in die tijd en bleef net zo lang naar de stationsklok staren tot het uur voorbij was.

Dat is bijna een heel leven geleden.

We worden hier in principe goed verzorgd: dagelijks gevoed, gewassen en ingesmeerd met verdovende crème. Robots rijden af en aan.

Maar soms wil ik contact met iemand die zich mij herinnert. Eén keer in de week bel ik mijn dochter. Beeldbellen doen we niet meer, omdat ze mijn commentaar op haar verschijning niet prettig vindt.

Het is niet zo dat ik mijn dochter nooit meer zie. Af en toe maken we een uitstapje. Kopje koffie ergens. Met een taartje. Of met de auto naar Het Duin, en daar roggebrood met oude kaas eten, net als vroeger. Als kind wilde ze geen gewoon brood, alleen roggebrood. Haar broers waren makkelijker, die aten alles. Enfin.

Over de robots heb ik geen klachten. Die zijn beleefd, werken efficiënt, geven knikjes en schouderklopjes. Maar ze kennen me niet en spreken mijn naam net niet goed uit.

Ik heb natuurlijk nog die twee zoons, die hebben het heel druk. Het zijn schatten. Ik probeer ze wekelijks op te bellen, soms neemt er één op en dan ben ik weer een kwartiertje verder.

We hebben hier een zekere mate van comfort. Voldoende crème tegen de huidirritatie, een intelligente medicijnpomp en een individueel entertainmentsysteem.

Vooral dat laatste is prettig. Sinds de invoering van Het Nieuwe Zorgen, met honderd bedden per zaal, zitten we vrijwel permanent met een meta-bril op en oortjes in. Dat geeft natuurlijk wel klachten, maar ook daar zijn crèmes voor.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Er werd gelachen
Volgende verhaal
jarig

Over de auteur

Sarah van Vliet

Sarah van Vliet is vertaler en taalkundige. Ze heeft de academie verruild voor de literatuur, maar soms mist ze de wetenschap. Sarah schrijft essays en verhalen.

Ook van deze auteur

door Sarah van Vliet
25 januari

Stemgeheim

2 Minutes Read
door Sarah van Vliet
09 januari

Persephone’s moeder

4 Minute Read
door Sarah van Vliet
30 november

Het noodpakket

4 Minute Read