Om 07:12 stapt ze de deur uit om 18 minuten te joggen. Ze kiest deze ochtend voor heuvels en loofbomen. De geur daarvan doet haar altijd denken aan kamperen vroeger, met haar papa en broertje. Het bergje op, bergje af, geeft een veel hogere mate van verbranding aan. Om stipt 07:30 knikt ze linksonder voor ‘School’. Vandaag heeft ze het eerste uur Algoritme. Haar slechtste vak.

Na drie lessen klopt haar moeder op de deur, de geur die haar voorging verraadde haar komst. Lunchtijd. Het is woensdag, dus heeft ze voor de optie sojaburger met sla gekozen. Zonder saus is dat een van de gezondste opties, en haar moeder bakt hem altijd in precies genoeg olie. Ze hoort haar moeder met de traplift naar beneden verdwijnen. De deur sluit vanzelf.

Tijd voor een Mechaniek. Ze krijgt les in de sociaal emotionele verzorging van robots, en het belang van goed technisch onderhoud. Hierin is ze de beste van haar jaar. Ze kan precies voelen wanneer er iets vervangen moet worden, en weet dan ook nog de juiste toepassing te bedenken. Bij dit vak komt een hoge mate van creativiteit kijken, had haar studietrainer haar getypt. Daar moest ze het precies van hebben. Misschien kon ze later wel Verzorger worden. Dat leek haar te gek.

Na haar schoolwerk facetimed ze haar Anonimiseringscoach Hans. Hans is niet echt, maar overheid gestuurde bot. Als je Hans niet dagelijks belt, heb je een probleem. Op de een of andere manier heeft ze een speciale band met Hans opgebouwd. Hij doet haar een beetje aan haar papa denken. Misschien is het enkel zijn zware stem, maar ze heeft het idee dat hij ook dezelfde woorden gebruikt. Ze kan het niet met zekerheid zeggen. Alles van voor die tijd is een beetje een blur geworden.
Toen iedereen blind werd, ging het ineens heel snel.