De brandkast staat nog half open. Er staat een soort snelkookpan in. Onze held zit op zijn werkplek en leest de brief van zijn vader. Dikke vellen papier op het massieve bureau.

Toen hij laatst te paard de sneeuwberg beklom, toen had hij eraan gedacht: De brief van zijn vader. Helemaal vergeten. Hij wou het ook allemaal liever zelf doen. Maar niks had gewerkt. Dit was een impasse.

De envelop ligt op het bureau. Voor als je het even niet meer weet, staat erop.

Zoonlief, we zijn een familie van akeligerds. Altijd geweest. En geef toe, het heeft ons best een eind gebracht.
Maar uiteindelijk – als je er goed over nadenkt – is ons geheime wapen altijd al de verrassing.
Dus als iedereen maar akelig doet. En gemeen en onbehouwen.
Dan is het tijd voor iets aardigs.

Een kerstcadeau zeg maar.

Twee vliegen in een klap. Misschien wel drie.
Een kleine twintig jaar hebben we eraan gewerkt. De wetenschappers en ik. In het diepste geheim. Onder het mom van atoombomontwikkeling.
Het resultaat is de Permanente Energie Machine (PEM). De oplossing voor alles, zeg maar. Kijk maar eens in de safe.

Zwaar staat onze held op. Even later staat de snelkookpan op het bureau. Onze held bekijkt het ding een beetje en leest dan weer verder.

Een geweldig staaltje van vernuft. Een soort kernfusie, maar dan beter. Eén zo’n PEM (ok, misschien twee) en het hele land heeft stroom.
Je begrijpt, dit apparaat zal de wereld ingrijpend veranderen. De wereld rédden, zeg maar. Alle energie die je wil, maar dan zonder vervuiling. Geen uitstoot meer. You see? En we worden stinkend rijk.
Vrede, welvaart, broederschap der volkeren…

Zwaar staat onze held op. Hij schuift de PEM weer achter in de brandkast.
Nee, zegt hij bij zichzelf, dan toch maar bommen.