shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Bart Smout
op 2 november 2018
Deel dit verhaal

Het einde mag je nooit verklappen

Het einde mag je nooit verklappen.

Je mag beginnen met ‘Er was eens…’ Je mag beginnen met ‘De man loopt de deur uit en koopt een rookworst.’ Je mag beginnen met: ‘Op de lakens van het opgemaakte bed lagen kruimels van koekjes die zij nooit gegeten had.’ Allemaal prima.

Maar over het einde moet je je smoel houden, anders verdien je een mes tussen je ribben.

Waarom?

Kijk naar buiten, vriend. Zie je die dunne lijn tussen land en lucht?

Het maakt niet uit hoe snel je stapt, de horizon loopt altijd voor je uit. Weet je wat dat is? Dat is hoop. Het zorgt ervoor dat je blijft bewegen. Dat je niet gaat liggen en een streep wordt die nooit meer opstaat.

Je mag het einde niet inhalen. Je moet erachter hangen. Zoals een koets die wordt voortgetrokken door een paardenspan.

Een huis in je hoofd tekenen en dan wachten op de dag dat je de eerste baksteen poept: zo hoop ik mezelf het leven door.

En hoop, dat weet iedere handelaar in leven, moet je zo lang mogelijk uitmelken.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
De dag dat er een tweeling werd geboren op de gang
Volgende verhaal
Arme diertjes

Over de auteur

Avatar foto
Bart Smout

Bart Smout (1983) is schrijver, publicist en redacteur. Hij publiceerde de roman Lege Lijnen en de gedichtenbundel Blijkbaar wordt het toch erger als je er niets aan doet. Gedichten en korte verhalen van zijn hand verschenen in onder andere Hard/Hoofd, De Optimist, Strak! en Passionate. Momenteel werkt Smout aan een novelle in samenwerking met literaire organisatie Tilt en uitgeverij De Geus.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Bart Smout
17 januari

De lucht kleurde prachtig rood, we kregen veel likes

1 Minute Read
Avatar foto door Bart Smout
15 november

Uw versgedraaide drol is klaar

59 Seconds Read
Avatar foto door Bart Smout
13 september

Alleen de auto’s blijven dobberen

52 Seconds Read