shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Marron Das
op 4 november 2019
Deel dit verhaal

Herrie

Herrie komt zijn post halen. Hij woonde in mijn huis voordat het mijn huis was en zo heet hij echt, Herrie. Ik vind het onprettig dat hij naar hier komt, zal aanbellen en misschien zelfs zal vragen of hij even mag kijken wat ik ervan gemaakt heb, terwijl hij al naar binnen stapt en zijn grote handen langs de muur strijkt. Alsof zijn oordeel iets uitmaakt. Alsof het huis hem zou kunnen herkennen en dan zou verzuchten dat vroeger alles beter was. Dat er met Herrie tenminste nog iets te lachen viel.
Ik ben niet graag de tegenvallende partij. Om vergelijkbare redenen heb ik Roeka nooit meegenomen naar de terugkomdag van het asiel waar ik haar vond, bibberend in een hoekje. Wat dat betreft hoef ik niet bang te zijn dat ze het daar leuker vond dan hier in ons nieuwe huis met een eigen bank, een eigen tuin om gaten in te graven en een eigen oprit waar Herrie net zijn auto op rijdt.
Liever had ik de post naar hem toe gebracht. ‘Ik leg huisbezoeken af,’ loog ik, ‘dus ik rijd sowieso de hele stad door en dan kan ik makkelijk even bij jou langs om de post in de bus te doen. Zeg maar waar je woont.’ Dat vond hij een vriendelijk aanbod, maar in verband met zijn privacy wilde hij me zijn adres niet geven en omdat mijn adres vroeger dat van hem was kon ik moeilijk naar hem knauwen dat voor mij hetzelfde geldt – ‘en wil je die post nou of niet?’

Voordat de brieven kwamen dacht ik dat hij Harry heette, zoals de Engelse prins en de Engelse Harry Potter. Op de enveloppen staat Herrie en wat erin zit weet ik niet, maar ze komen van een ziekenhuis, een uitvaartverzekeraar en het CJIB dus ze moeten hier weg. Ik trek mijn linker schoen aan terwijl Herrie zijn autodeur opent, de rechter terwijl hij uitstapt, als hij zijn auto dicht bliept roep ik naar Roeka dat ze in haar mand moet blijven en terwijl ze de hal in stormt pak ik de brieven. Herrie hoeft niet aan te bellen want ik ben al buiten, en als ik hem de stapel geef valt achter me de deur in het slot.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Mijtspijt
Volgende verhaal
Hoi ik ben een champignon
Brandmerken

Over de auteur

Marron Das

Marron Das schrijft proza, podcast en scenario. Ze studeerde aan de schrijfopleiding op de HKU en schreef voor o.a. SLAA, Ondercast, Fringe en De Toneelmakerij.

Ook van deze auteur

door Marron Das
11 april

McDrive

3 Minute Read
door Marron Das
06 december

Doortocht

3 Minutes Read
door Marron Das
18 oktober

Nachtvlinder

3 Minute Read