“Zal ik je een geheim verklappen? Wil jij écht lang en dik haar hebben?” Ik heb haar net een koekje aangeboden. Ik werk hier nog maar net en wil niet de hele dag anoniem naar mijn scherm staren. Het koekje legt ze naast zich neer. “Eerst moet je stoppen met het eten van dit soort voedsel.” Ik verzwijg dat ik alleen koekjes koop om ze uit te delen.

Ze gaat verder en begint zachter te praten. Ik krijg het idee dat dit geheime informatie is, die alleen mondeling en van vrouw tot vrouw kan worden overgedragen. Er volgt een enorme lijst van pillen en oliën. De namen, de websites, de dosis per dag; ik herhaal het hardop en laat de informatie voorzichtig in mijn geheugen zakken. Ik heb het altijd al prettig gevonden om ongevraagde adviezen te krijgen.

Terwijl ze praat over krilloliepillen en knoflookmengsels, realiseer ik me dat ik niet eens weet hoe haar eigen haar eruit ziet. “Heb jij eigenlijk lang en dik haar?” vraag ik. Ze houdt haar hand stil op een plek tussen haar onderrug en haar kont. Voorzichtig schuift ze haar hoofddoek naar achteren, een klein stukje, veel meer dan haar hoofdhuid krijg ik niet te zien.

Mijn interesse in haar adviezen groeit met de minuut. Ik neem niet alleen ongevraagd advies aan; ik neem advies aan van iemand die het eindresultaat bij zich draagt, maar verborgen houdt. Stukken beter dan zo’n verkoper die je met zijn multomap vol bewijzen om de oren slaat. Bewijs is het veel te vaak misbruikte codewoord van machteloze en fantasiearme mensen.

Natúúrlijk wil ik niet weten hoe haar eigen haar eruit ziet. En natuurlijk steekt zij maandelijks tientallen euro’s in haarverzorging, terwijl het resultaat voor de buitenwereld onzichtbaar is. De onzichtbare delen, daar gaat het om.

Ik bedank haar voor de adviezen en vraag hoe lang ze hier stage loopt. “Leuk, dan kun je het eindresultaat nog zien”, zeg ik. “Ik ga morgen bestellen.” Ze glimlacht. De rest van de middag blijft het koekje onaangeroerd op haar bureau liggen.