De dag voor de WK-finale van 2010 moest ik naar een bruiloft van een vriendin van mijn vriendin. Ik kende de bruid. En ik kende nog een vriendin van mijn vriendin. Verder kende ik niemand. Mijn vriendin en de vriendin van mijn vriendin moesten alle gasten fotografisch vastleggen. De bruid en de bruidegom waren volgens protocol ook afwezig.

Ik zocht zes uur lang naar een houding. Ik raakte uiteindelijk aan de praat met iemands nicht. Ze vroeg me waarom ik zo groen zag. ‘Morgen WK-finale’ zei ik. ‘Ja!’ zei ze, ‘dat heb ik ook.’ Toen kwam er iemands tante bij staan. Ze vroeg aan de nicht: ‘hoe is het met je vader?’ ‘O,’ zei de nicht, ‘die is al twee jaar dood. Wist je dat niet?’

Gelukkig schonk God ons daarna een daverende wolkbreuk, zodat we de rest van de bruiloft zwijgend bezig konden zijn met het bereikbaar houden van de ingang van de feestlocatie. Het schijnt vanavond ook te gaan regenen. We gaan weer verliezen. Ergens wel mooi.