Dominostenen. Eén voor eén vallen ze. De mensen in de straten van Charlottesville. De niet gezegde woorden. De alsnog gezegde woorden. De jongen zonder gezicht. De schreeuw van het meisje. De jongen met de arm in de lucht. Ze vallen en vallen.

Het is genoeg. Het worden er steeds meer. Ze blijven maar kinderen maken en met hun gore vinger in de geschiedenis peuren. Iedereen moet terug. Naar Armenië, naar Irak, naar Syrië, naar Mexico, naar Venezuela, naar Marokko, naar Colombia, naar Suriname, naar de Caribische eilanden, naar Congo, China en Vietnam. Laat ons zegevieren. Wij, de mannen met de moraal en het opgeschoren haar, de blonde vrouwen met volgespoten lippen, de meisjes met een barbie onder de arm geklemd en de jongens die in de verte pissen. Laten wij terugnemen wat van ons is, de regen tegenhouden en de wind uitlachen die leugens door de lucht slingert en stenen laat vallen. Eén voor één.