Ze hadden al talloze AirBnB-links gedeeld in de gezamenlijke WhatsApp-groep, maar altijd was er weer iets mis. Dan weer was de keuken te armoedig, dan was de prijs goed, maar de sauna te krap voor het hele gezelschap plus beveiligers, dan weer wilde Ronald niet in een bedstee slapen. Uiteindelijk besloot hij maar helemaal niet meer mee te gaan en toen het bericht verscheen dat hij de groep verlaten had, ging het plannen eigenlijk best snel.
Het huisje keek uit over een veld met Schotse Hooglanders en had geen grote map met regels waaraan ze zich moesten houden. Althans, niet voor zover ze met één blik konden zien en dat was voor iedereen genoeg. Pieter had alle kasten gecheckt, ook daar zaten geen rare dingen in. Hij had aan alles gedacht, zelfs een overzicht van de mogelijke activiteiten voor het weekend, compleet met voor- en nadelen, weersverwachtingen en de kleding die daarbij hoorde. Ook de WieBetaaltWat was redelijk goed in balans, tot tevredenheid van iedereen. Geert stookte de sauna op, Caroline bakte de worstjes en wat Dilan deed, wist eigenlijk niemand. ‘Maar ja, dat is Dilan he,’ zei Geert goedgemutst en iedereen lachte en schonk nog een wijntje in.
Van tevoren was afgesproken weg te blijven van het gehakketak, het gewoon even gezellig te hebben. Dat ging goed, tot bleek dat eigenlijk iedereen wel iets was vergeten. ‘Ik heb het nog zo gevraagd,’ zei Pieter. ‘Jij zou Risk meenemen, Geert. En nu moeten we het dankzij Dilan ook zonder afwasborstel doen.’ Zuchtend pakte Caroline nog een handje chips en mompelde iets over die hoge verwachtingen ook altijd. ‘Wat?’ zei Pieter. ‘Niks,’ zeiden Dilan en Geert in koor.
Toen ze de volgende ochtend wakker werden, was Pieter weg en had het grootste deel van het eten, de bordspellen en het stookhout meegenomen. Tot Carolines grote schrik waren ook de eieren weg. Dilan stelde voor om Ronald dan maar te bellen, maar na een tijdje zag iedereen daar toch maar vanaf.
