Moet echt even iets kwijt. Ik dacht, Panama, leuk, daar heb ik iets over gelezen. Meteen twee tickets geboekt. Lekker boeiend. Het zijn dingesdeal weken. Mijn man en ik moesten er echt even tussenuit. Idealiter had ik hem naar Moskou gestuurd en was ikzelf naar Panama gegaan, maar hé, we zijn getrouwd in voor- en tegenspoed, en hoewel ik niet al te veel van zo’n bananenland verwachtte, hoopte ik in Panama eindelijk eens een beetje voorspoed te treffen.

Think again.
Think nog maar eens again.
En nog een keer again thinken, want verdomme, ik ben het vliegtuig ingestapt maar ben nooit in Panama aangekomen. En mijn man ook niet. En mijn medepassagiers ook niet. We gingen linea erecta terug naar Nederland.

Waarom? Het enige wat ik vroeg, het enige wat wij vroegen was een drankje. Iets kleins. Met een beetje pit erin. Geen appelsap, of een ander vruchtensapje dat ook gemaakt is van appels, nee, iets waar je slokdarm van gaat leven. Maar wat zei die gerokte smurf tegen me? ‘Ik schenk u geen alcohol meer, mevrouw,’ dat is wat ze zei.
‘Bek houden en schenken,’ riep mijn man nog, een poging om de goede vrede te bewaren. Naïeveling. ‘Of ik gooi je eruit!’

Dat is natuurlijk onmogelijk, zo werken vliegtuigen niet. Bovendien: zo spreek je niet tegen een purser. Sterker, je spreekt helemaal niet tegen pursers. Wat is dat eigenlijk voor woord? Purser? Dat is iemand die je mag slaan met je tas. Dus dat heb ik gedaan. Eén keer, twee keer. Schenken moest ze. Het wijf weigerde bier te geven, het wijf weigerde wijn te geven. Ik deed een stap in haar richting, maar andersom? Toen wist ik dat er maar één ding op zat, en jullie begrijpen natuurlijk wat: ik stompte haar recht op haar neus.

Nou ja, toen bemoeide dat andere blauwe mannetje zich met de situatie. Ik dacht, hè, hè, eindelijk, ze gaan me bier geven. Kan ik toch nog een goede recensie achterlaten (***, maximaal). Maar nee, of ik op wilde houden met haren trekken en schoppen. Hallo zeg! Waar is de service gebleven, vraag ik me dan af.
Komen ze plots op me af, die blauwe mannetjes, met ovenwanten aan! Een kruising tussen ME’ers en kandidaten van Heel Holland Bakt. Alsof ik heet ben. Trouwens, ik was heet, blus me, dacht ik, geef me bier, geef me wijn, geef me je vinger en ik bijt hem er af goddomme.

Lang verhaal kort: we zijn niet in Panama geweest, maar mijn man en ik waren wel één front, dus uiteindelijk was het toch best een prima vakantie. Zodra de Hollanders me loslaten, gaan we nog eventjes Amsterdam in. Kent iemand een leuk café daar? Ik heb dorst.

Groetjes,
Noor