Vandaag herdenken we meer dan alleen onze vrijheid. Vandaag herdenken we dat liefde altijd wint van haat. Dat hoop altijd meer waard is dan angst. Dat we nooit meer slaves zullen zijn. Niet for you, niet voor niemand. Dat zelfs in onze donkerste dagen, als alles zwart lijkt en toxic, de zon altijd weer opkomt. En vandaag schijnt die zon. Voor ons. Voor haar. Crazy. But it feels alright. Vandaag is de dag dat wij eraan herinnerd worden hoe fout het soms kan gaan. Maar vandaag is ook de dag dat we zeggen: Nee. Tot hier en niet verder. Nimmer zullen we zwichten voor tirannie. Voor moed is geen weg onbegaanbaar.
Of zoals zij zelf altijd zo mooi zei: ‘Hit me baby, one more time.’
Ik weet nog dat ik daar stond, op die alles bepalende dag. Daar op de trappen van de rechtbank, bewapend met zwarte nagellak, een roze tutu en een protestbord. Omringd door medestrijders. Soldaten van de vrijheid. Mannen. Vrouwen. Zelfs girls die not yet women waren. Nooit heb ik de hoop verloren, in al die jaren niet. En nu, op de smeulende resten van het onrecht, staan we met onze vuist in de lucht en kunnen we eindelijk roepen: ‘Free at last! Free at last! Thank God almighty, Britney is free at last!’