Michel houdt van maandagen. De wekker die gaat, de wielen van zijn Audi die over de snelweg zoeven, de deuren van het kantoor die automatisch voor hem openzwaaien. Michel wil iets doen. Michel wil iets betekenen voor de mensen.

Eerst moet de mail worden weggewerkt. Een stuk of veertig gesloten envelopjes in zijn mailbox. Michel beantwoordt ze stuk voor stuk. Vingers vliegen over het toetsenbord. Michel is niet van gisteren. Je moet mailtjes niet lukraak door de dag beantwoorden. Nee, je moet er ’s ochtends een uur voor uittrekken en dan de rest van de dag alleen controleren op urgente berichten. Dat is het meest efficiënt.

Om tien uur zijn alle mails beantwoord. Tijd om nieuwe richtlijnen uit te zetten. Michel denkt na en drinkt een latte frappe macchiato met cacaopoeder. Hij komt tot vijf nieuwe richtlijnen. Leidend, maar niet dwingend, met voldoende ruimte voor een proactieve werkhouding. Hij verzendt ze naar alle departementen. Laat zijn knokkels knakken van tevredenheid.

Voor de pauze kan er nog snel het een en ander geoutsourced worden. Er waren tijden dat niemand aan outsourcen deed. Er waren tijden dat het woord niet eens bestond! Hoe de mensen toen sliepen en aten, is Michel een raadsel.

In de lunchroom bestelt Michel een broodje zalm met kruidenkaas. Snel loopt hij terug naar boven, naar de Roze Zaal. Tijd om met de collega’s van afdeling C eens uitgebreid te innoveren. De Roze Zaal is genoemd naar een periode in het artistieke bestaan van Pablo Picasso. Prachtschilder, Picasso, heel inspirerend. Als Michel voor zaken in een grote stad is, hoopt hij altijd dat er een museum is, en als er dan een museum is, hoopt hij dat het werk van Pablo Picasso heeft. Dan koopt hij een ticket, loopt door de zalen, slaat een hoek om, en ja hoor: daar zul je er een hebben. Typisch, met van die rare perspectieven, en verhoudingen die niet kloppen. Lekker veel kleur erin ook, of juist niet.

Het innoveren loopt gesmeerd. Michel zegt: ‘Wat nou als we de content voortaan communiceren via flash-apps? Denk eens aan de mogelijkheden.’ Iedereen denkt aan de mogelijkheden. De mogelijkheden zijn eindeloos.

Na de innovatie is het tijd voor het mindfulness-kwartier. Een Japanse vrouw loopt langs de bureaus en zegt ‘Ni-tang.’ Met gesloten ogen herhaalt Michel wat ze zegt: ‘Ni-tang.’ Het geeft hem de energie om tien minuten later nog eens flink te flexibiliseren. Maar eerst een backplanning maken en een stukje interdisciplinair kruisbestuiven naar de mensen toe. Michel is geen amateur.

Om half zeven verlaat Michel het kantoor. Stapt in zijn auto, zet de muziek aan, rijdt de weg op. Met borden is een deel van de straat afgezet. Een stratenmaker zit voorovergebogen in het zand. Klopt met een hamer nieuwe tegels in de grond. Michel lacht. Denkt aan zijn idee om content te communiceren via flash-apps. Denkt aan de mogelijkheden.

Hij prijst zich gelukkig. Het is niet iedereen gegeven om iets voor de mensen te betekenen.