shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Laura Haman
op 18 mei 2016
Deel dit verhaal

Exotisch

Ja, nee, je hebt dat tijdsverschil, hè? Dus het was inmiddels al dinsdag toen we in Bangkok aan kwamen. Vanuit daar zijn we meteen door gegaan naar Koh Samui. Met zo’n wankel klein vissersbootje, weet je wel. Nou, ik natuurlijk weer de hele boel ondergekotst. Weet je nog, Fred? Dat ik zo moest kotsen. Komt door dat gedoe met mijn sinussen. Maar prachtig eiland verder. Hebben we drie dagen all inclusive gezeten. Was een goed resort. Toch, Fred? Dat het een goed resort was. Ja. Ik vond dat. Lekker eten. Niet dat je zegt: aardappels en snijbonen ofzo, maar ook weer niet ál te exotisch, dat je denkt: wat voor beest is dít nou weer?

Toen naar nog zo’n eiland, hoe heette dat ook alweer, Fred? Weet jij dat nog? Ook iets met Kho dan, denk ik. Nou, en toen nog een paar dagen op het strand op Ko Pha Ngan, om even bij te komen van alles. En toen als laatste dus door naar Koh Tachai. Nou, zoiets had ik nog nooit gezien. Zó mooi. Zó. Mooi. Echt een paradijs. Toch, Fred? Dat Koh Tachai. Dat dat een paradijs is. Komt door dat ecotoerisme daar, hè. Mochten ook niet teveel mensen tegelijkertijd op dat eiland. Als je bijvoorbeeld ging snorkelen – ja, ik natuurlijk niet want ik zit met mijn sinussen, maar die andere mensen gingen wel – dan moest je heel voorzichtig zijn vanwege het koraal. We hadden nog onwijs geluk, want wij waren de laatste groep, vanaf nu mogen er helemaal geen mensen meer op dat eiland.

Maar het mooiste was: kwamen we thuis, afgelopen zondag, zit Anja van hiernaast in haar voortuin. Wij lekker bruin, zij daar met haar dekentje en haar uitgroei. Ik zeg: Fred, ga jij de koffers even binnen zetten. Dus ik Anja vertellen over de vakantie. Wat denk je? Zegt zij dat ze een reis hebben geboekt, zij en Eelco, naar precies dezelfde plek als waar Fred en ik net vandaan komen! Ze zegt: we vliegen op Bangkok en dan Ko Pha Ngan en naar Koh Tachai. Ik zeg: Anja, zeg ik, heb ik mooi even slecht nieuws voor je. Koh Tachai is dicht. Vanwege het koraal. Mogen geen toeristen meer op. Baalde ze natuurlijk van. Ja, echt lachen vond ik dat. Toch, Fred? Die kop. Hoe ze keek. Anja.

Ja. Die kop van haar was misschien wel het mooiste moment van de hele vakantie.




Vorige verhaal
Vleesbloem
Volgende verhaal
Wij

Over de auteur

Laura Haman

Laura Haman (Voorburg, 1987) studeerde dramaschrijven en theaterwetenschap. Ze is docent Nederlands, schrijft korte verhalen en werkt heimelijk aan haar debuutroman. Laura woont in Amsterdam en houdt van lezen, wijn drinken en uitslapen.

Ook van deze auteur

door Laura Haman
30 augustus

Ik wacht op je

4 Minutes Read
door Laura Haman
09 augustus

Bodemvaag

3 Minute Read
door Laura Haman
02 augustus

Tabletten tegen de tijd

4 Minute Read