Mijn trekker start als een trouwe hond. Tien minuten rijden naar de supermarkt, schat ik. Gisteren was mijn laatste LTO bijeenkomst, terug naar huis kotste ik de slappe koffie eruit. Misselijk van het stikstof-gesteggel en het chemisch boekhouden, het aardig handjes geven, dag minister, dag bank, met je leningen als water voor steeds grotere stallen. Melkprijzen en EU toeslagen, veranderlijk als het weer: je bent een ondernemer of je bent het niet. Maar fosfaatrechten zijn onwrikbaar, net als mijn hypotheek. Ondoorgrondelijk hangt alles met elkaar samen als een groot en giftig ecosysteem. Gif in mijn maag, gif in mijn grond.
Jullie zeggen: de boeren zijn schuldig, met hun stikstof en zure regen. Ik heb het ook zien gebeuren, ik ben niet gek, hoe boerenland veranderde in groene woestijn waar alleen nog engels raaigras groeit. De zwaluwen die wegblijven, er vliegen voor hun geen insecten meer. Industrieel verstilde weilanden, de sloten vadsig dichtgegroeid.
Ik ben schuldig, ik deed mee. Niet de journalist bijvoorbeeld, die een achteloze hap van zijn broodje ei neemt en verbolgen schrijft over al dat trekkergeweld. Omdat hij even het graan en de kip van dat ei vergeten is. Vergeten dat de kip voor dat ei moet eten en uit welk arm werelddeel dat voer dan komt. Al die hectares vergeten, die eerst andermans tropisch regenwoud waren, krioelden van leven, voordat het platgebrand, landbouwgrond werd, waarop het voer voor de kip die het ei legt, verbouwd kon worden. De pesticiden vergeten, die nodig zijn om insecten uit te roeien waardoor ook de insecteneters uitgehongerd uitsterven, enzovoorts. De welvaart vergeten, voortvloeiend uit al die geproduceerde kippen, graan en voer. Dankzij schaalvergroting, geadviseerd door regeringsadviseurs en banken want hoewel de aarde niet kan groeien, kan de economie dat kennelijk wel. Vergeten ook, waarom dat broodje zo idioot goedkoop is. Want alles wordt duurder, behalve eten. Allemaal vergeten dus de journalist tikt verontwaardigd zijn stukje, over het redden van de natuur en de boeren die schuldig zijn.
De motor draait stationair, een slurf van boodschapenwagentjes wacht braaf klanten af. Ik ben de eerste. Dan draai ik het stuur en geef plankgas. Vreemd, hoe de schuifdeuren van de supermarkt zo beleefd voor een trekker open schuiven.
