‘Dit is een plakkaat dat ik ooit kreeg van de studentenvereniging van Surhuisterveen. “Hierbij roepen we u uit tot spiritistisch leider der Lage Landen”, dat was denk ik vanwege dat hele gedoe omtrent koning Willem Bier. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer zo bezig ben met die tijd, ik ben nu volwassen, ik heb een baard. Trouwens, geen idee of die hele studentenvereniging van Surhuisterveen wel bestaat.’
Er loopt een man naar de koning toe.
‘Ha, nog een klant! Ze zeggen wel eens dat de klant koning is, nou in dit geval mooi niet hè? Wat kan ik voor je doen? Ik heb hier een bonnetje van een trui die ik ooit kocht. Ik heb er 40% te veel voor betaald. Dat zit zo, op de gevel stond “– 40% KORTING”. Negatieve korting dus, nou, dan wordt het dus duurder. Ik heb zeker een half uur moeten zeuren voordat ik de trui voor die prijs meekreeg. Ik verkoop het bonnetje voor 50 cent.’
De man maakt een buiging en spreekt de koning aan.
‘Nou nee, ik blijf liever hier. Moet je kijken wat ik nog meer heb. In deze schoenendoos zitten uitgeprinte screenshots. Er zijn mensen die het lettertype op Facebook aanpassen, vaak gebruiken ze een jolig lettertype, een moderne versie van Comic Sans. Als deze mensen een screenshot van iets op hun tijdlijn maken en het delen, dan zie je dat lettertype. Ik maak daar dan een screenshot van en print deze uit. Deze doos vol mag je hebben voor een euro.’
De man maakt een handgebaar naar een viertal mannen dat op enige afstand staat te wachten en zegt daarna nog iets tegen de koning.
‘Een, dit is een vrijmarkt. Twee, in ben onschendbaar. En drie, de ministers zijn verantwoordelijk, maar wie zijn dat nu dan? Ik denk dat ik hier wel mee wegkom. Verder ben ik volgens mij de enige met een kleedje hier.
Kijk, ik heb hier ook de beroemde vliegtickets naar Griekenland, mag je hebben voor 50 cent. Of de wc-pot van het wereldkampioenschap wc-pot gooien. Een troon kopen van een koning, wie wil dat niet? Wat geef je ervoor?’
De vier mannen komen nu aangelopen, pakken ieder een punt van het kleed en vouwen het dicht.
‘Als het zo moet, dan verkoop ik wel ontastbare zaken. Wil je een euro betalen voor mijn ervaring met redevoeringen, ik heb er lang op geoefend.’
De mannen lopen naar een verderop geparkeerd busje. Nadat een van hen de doos met screenshots onder zijn arm heeft gestoken, knopen ze het kleed dicht en gooien het in de laadruimte.
