shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Bart Smout
op 3 augustus 2017
Deel dit verhaal

Zijn er adelaars in Assen?

‘Ik doe altijd extra veel eieren in mijn Spaanse tortilla,’ zegt Ramona. ‘Jij houdt toch wel van eieren? Daar kun je nooit genoeg van hebben, vind ik.’

Ik zit aan de keukentafel en zie hoe Ramona een groot bord neerzet met daarop de tortilla, die lijkt op een warme rijsttaart – tenminste, voor mannen als ik, die geen verstand van koken hebben. Ramona draagt een schort en een strikje in haar haren. Ik zie nu pas dat er een kettinkje met een kruis om haar hals hangt.

‘Mijn vorige vriendje hield niet van tortilla’s. Hij kon niet zo goed tegen eieren,’ lacht ze.

Vorige vriendje? Ben ik dan het nieuwe vriendje? Dit is pas onze tweede date. Tijdens de eerste dronken we iets op een terras terwijl we probeerden over het lawaai van de kermis heen te schreeuwen. Voor de tweede date wilde ze voor mij koken. Vriendje? Echt waar?

Ik kijk naar de torilla. Het gerecht zit me niet lekker. Begin deze week werd bekend dat er veel giftige eieren in de omloop zijn. Het stond in alle kranten. Een of ander bloedluisbestrijdingsmiddel, erin gestopt door een fabrikant uit Drenthe. En dat terwijl we in Assen zitten. Is dit dan het moment om een gerecht met extra veel eieren te maken? Ze zeggen wel dat je er niet dood van gaat, dat het allemaal meevalt, maar wie weet het zeker, ze proppen tegenwoordig van alles in je eten. Soms denk ik dat stoppen met eten de enige manier is om niet vergifitgd te worden. Maar ook dan ga je dood. De keuzes in het leven zijn beperkt en vaak even onaantrekkelijk.

Ramona schuift haar stoel naar achteren, komt tegenover me zitten. Ze kijkt me aan. ‘Eet maar liefje, eet maar lekker veel.’ Mijn blik dwaalt door de keuken en blijft achter de opgezette parkiet haken. Heb ik weer: een vrouw die dode vogels verzamelt en opzet. Als hobby. Ik stel me voor hoe ze boodschappen doet, een dode vogel ziet liggen en denkt: die neem ik mee. Zou ze die dode vogel dan in de boodschappentas stoppen? Een rilling kruipt over mijn rug.

Eigenlijk wil ik niet van de tortilla eten. Maar ze heeft er zoveel moeite in gestoken. En om nou over die gifeieren te beginnen. Dat zou klinken als een raar smoesje voor het een of ander. Dus schep ik op en neem een hap van mijn tortilla.

‘Heb je eigenlijk nog contact met je vorige vriendje?’ vraag ik. Mensen die vriendschappelijk met hun exen omgaan, dat duidt op een zachtaardig karakter.

‘Nee,’ zegt Ramona, afwezig, ‘mijn ex is…gevlogen,’ en bij het uitspreken van het laatste woord werpt ze een korte blik op de parkiet.

‘Zomaar?’

‘Zomaar.’

Ik neem grote happen van mijn tortilla. Als iets niet smaakt, kun je maar beter dooreten, dat is mijn levensfilosofie. Ik moet denken aan de opgezette adelaar in de hal. Heb je eigenlijk wel adelaars in Nederland? En vallen die zomaar uit de lucht, boven Assen nota bene? De snavel van de adelaar leek op een hand, schiet me ineens te binnen. De duim als onderste bek, de vier vingers als bovenste bek, samengeduwd en lichtjes gekromd.

‘Zijn er adelaars in Assen?’ vraag ik. De tortilla op mijn bord is al bijna op.

Ramona lacht. Ze buigt voorover, pakt mijn hand. ‘Is het lekker, liefje? Eet maar goed. Ik hou van mannen die goed eten. Weet je wat ik denk? Ik weet niet waarom, maar ik heb ineens zo’n gevoel, dat wij voor altijd samenblijven.’


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Last minute
Volgende verhaal
Spin op zee

Over de auteur

Avatar foto
Bart Smout

Bart Smout (1983) is schrijver, publicist en redacteur. Hij publiceerde de roman Lege Lijnen en de gedichtenbundel Blijkbaar wordt het toch erger als je er niets aan doet. Gedichten en korte verhalen van zijn hand verschenen in onder andere Hard/Hoofd, De Optimist, Strak! en Passionate. Momenteel werkt Smout aan een novelle in samenwerking met literaire organisatie Tilt en uitgeverij De Geus.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Bart Smout
17 januari

De lucht kleurde prachtig rood, we kregen veel likes

1 Minute Read
Avatar foto door Bart Smout
15 november

Uw versgedraaide drol is klaar

59 Seconds Read
Avatar foto door Bart Smout
13 september

Alleen de auto’s blijven dobberen

52 Seconds Read