Ik ken mensen die elke dag beginnen door in een half uur heel gedetailleerd op te schrijven wat ze die dag gaan doen. Ze doen dat om niet verrast te worden door wat dan ook, en worden daar heel gelukkig van.
Ik ben alleszins niet ongelukkig maar meer is meer. Als ik meer geluk kan verdienen door simpelweg vooruit te zien ben ik een dief van mijn eigen bestaan als ik het niet doe, dus met drie boterhammen en een koffie ging ik er eens flink voor zitten.
Het was een dag met weinig plannen. Ik zou opstaan, ontbijten, de planten in de tuin uit hun potten halen en naar de volle grond verplaatsen, een boek lezen, koken, eten, afwassen, een film kijken en gaan slapen. Na een half uur vooruitblikken leek het me vooral belangrijk om op te schrijven dat ik niet ongelukkig zou worden. ‘Als ik om 23.00 naar bed ga zal ik de hele dag vrolijk zijn geweest,’ schreef ik op. ‘Voordat ik in slaap val zal ik terugdenken aan een dag die zeer de moeite waard was.’
Echt leuk werd het pas toen ik, de voorspellingen negerend, terecht kwam aan de keukentafel bij G en M. G hield een nogal geanimeerde verhandeling over de ineenstorting van een ondergrondse drugszaak tussen Frankrijk en Italië, waarbij ze zo hard moest lachen dat ze op haar rug op de koude plavuizen moest gaan liggen om te kalmeren. Eenmaal bijgekomen schoof ze een plaat vol groenten in de oven en M ging door met wat hij al de hele middag deed: na elke slok die ik nam schonk hij een nieuwe slok wijn in mijn glas zodat het weer leek alsof ik niets had gedronken. Uit de woonkamer riep de kleuter ‘een Ente is een eend in het Duits!’ en daarna, zachter maar met een grotere zekerheid en nog altijd volledig zonder context: ‘het lijkt er een beetje op dat ik gelijk heb.’
Later wandelden we door de binnenstad. Het had zo hard geregend dat de straten naar gracht roken, zodat de eenden zich massaal en met kuikens en al op de warme stenen hadden geïnstalleerd. Steeds als we zo’n gezinnetje passeerden stelde de kleuter zich aan hen voor, en vroeg ze of er soms iemand een eindje op haar rug wilde. Niemand ging op haar aanbod in maar daardoor liet ze zich niet beledigen. ‘Een eend is ook een Ente’ herhaalde ze steeds en dat was haar genoeg.
Tot overmaat van geluk smste niet zomaar iemand om te vertellen dat ze sinds die nacht niet langer zwanger was. Dat er nu een nieuw mens bestaat. Iemand die Koos heet en de liefste rimpeltjes heeft die ik ooit zag.