Ben Lerner is een beetje verkouden. In zijn denkraam al snel ernstig ziek. Dus excuseert hij zich op voorhand voor het ‘koortsig gebazel’ dat we zullen moeten aanhoren. Hij rijgt de woorden aan elkaar – ademhalen is niet nodig. Zijn bril wordt na elke paar zinnen weer bovenop de mopsige neus geduwd.

Ben Lerner schuwt het minder bezochte woord niet, en ook de zeer lange zin mag er van hem zijn.
We ondergaan een Proustiaans schouwspel van modern existentialistisch voetbal. Er zijn slides bij, die door hem zelf op het scherm worden getoverd, met een artistieke zwiep van de pianohand op zijn kolossale laptop. Het ding staat naast hem, op een bijtafeltje, als een zwartmarmeren grafzerk.

Hij vertelt ons over contextualisering en recontextualisering, over interpretatie en herinterpretatie, over connotaties en associaties; het constant verschuiven van de waarheid, de inhoud, de betekenis der dingen.
Daar staat hij met accent-circonflexe wenkbrauwen, in zijn donkere pak; een wat modieus te groot colbertje, een zwarte pantalon met mannenportemonnnee ouderwets in de achterzak. Hij staat achter het kanseltje op zijn halfhoge zwarte laarsjes als een elixerverkoper. In de zaal zit zijn adjudante met een Ortlieb tas vol van het wondermiddel.

Ben Lerner in de Rode Hoed, voor de Gidslezing 2017. Bij aanvang zit ik op rij twee, net achter hem. Mijn blik glijdt met die van Ben mee langs het kerkorgel, de balkons en spanten van deze voormalige schuilkerk van de remonstranten – herinterpreteerders van het eerste uur. Ben krijgt een korte inleiding en mag van wal steken. Een stortvloed volgt, zinnen kolken, woorden regenen. Voorbeelden van een gevoel. Betekenissen in betekenissen achter betekenissen. Er is een vraag zonder antwoorden. En uiteindelijk zelfs geen vraag.