shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Laura Haman
op 11 januari 2017
Deel dit verhaal

Eindig land

Is het eindelijk opgehouden met regenen. Loop ik de deur uit. De hoek om. Richting het water. Staat hij daar. Draai ik me om. Loop ik minstens vier blokken de verkeerde kant op. Moet ik helemaal niet zijn.

Stuit ik op de wal. Besluit ik om te keren. Staat hij voor me. Lach ik maar wat.
Loopt hij met me mee naar huis. Ligt hij bij me. Stuur ik hem het bed uit. Gaat hij niet weg.

Ga ik zelf maar weg.

Ik kwam hier wonen omdat ik dacht dat het water mijn redding zou zijn. Omringd door water zodat ik niet de hele tijd overal tegenaan hoefde te botsen. Leek me een goed idee. Was het ook, de eerste tijd. Nul botsingen. Mijn veilige eiland.

Kwam hij opeens naar mijn eiland.

Kom ik dus aan bij de kade. Draai ik me om. Kan ik nog steeds mijn huis zien. Dat huis waarin dat bed staat waarin hij ligt. Denk ik: ik moet verder hier vandaan. Maar een eiland is eindig land. En dit eindig land is te klein voor ons beiden. Denk ik: hier – precies hier, waar ik nu sta – zou iets moeten zijn dat me kan optillen en me aan de andere kant neer kan zetten. En dan daar, aan de overkant, maar weer opnieuw beginnen. En nieuw veilig land stichten. Gewoon het midden en het einde overslaan en opnieuw beginnen. En daarna weer.

Sluit ik mijn ogen. Wens ik een brug.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Vierenzestig
Volgende verhaal
Niet humaan

Over de auteur

Laura Haman

Laura Haman (Voorburg, 1987) studeerde dramaschrijven en theaterwetenschap. Ze is docent Nederlands, schrijft korte verhalen en werkt heimelijk aan haar debuutroman. Laura woont in Amsterdam en houdt van lezen, wijn drinken en uitslapen.

Ook van deze auteur

door Laura Haman
30 augustus

Ik wacht op je

4 Minutes Read
door Laura Haman
09 augustus

Bodemvaag

3 Minute Read
door Laura Haman
02 augustus

Tabletten tegen de tijd

4 Minute Read