Er zit mist in de zak, alsof iemand er een hap dauw

in stak om voor later te bewaren. Het is ochtend,

al kwam deze ochtend slechts in langzaam happen.

 

Diep in de rusteloze koffer van de rusteloze auto

ligt de zak die zwart is, rond de rusteloze mist verpakt

als een zwarte luier, die het zwart omvat. Wat erin leeft

 

een zwerm ééndagsvliegen oud, jonger nog dan z’n geboorte.

Santiago. Ik herinner me je als visser, herinner jij je

de marlijn die je ving in Hemingway’s golvend Cuba?

 

Ik denk liever aan jou nu. Hoe moe je ook was. Want hier mist

de dauw een hap vol blonde rusteloze lucht

een gat waarin we allen ouder worden en zelfs kinderloos

 

vertellen we ons straks in onze koude zwarte zak, ’s nachts

dat het allemaal gebeurde, moest gebeurd zijn uit vreemde

echte liefde, en voor je het weet, Santiago, zal het altijd ochtend zijn