shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Büdgen
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Mariska Vollering
    • Marron Das
    • Max Hermens
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sara van Gennip
    • Stefan Popa
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Anna van der Kruis
op 4 oktober 2018
Deel dit verhaal

Een wereld

Hij had altijd in het theater willen werken. Een wereld waarin de zinnen die je uitsprak vooraf geformuleerd waren. Waarin de manier waarop je ze gestalte gaf, onderwerp van gesprek mocht zijn. Het moment van zwijgen, de plek van de adempauze en de lengte ervan.

Hij had zich voorgesteld dat hij dagenlang in een lokaal zou staan. Een leegstaand kantoor. Of een afgehuurde gymzaal. En dat hij met iemand anders, die het precieze bepalen, de exacte focus, net zo belangrijk vond als hij, zou oefenen. De woorden en zinnen van alle kanten bekijken. Of beter nog ze uitspreken en zich laten bekijken. Wanneer hij erachter aan rende. Ze inhaalde.

Hij zou de gedragingen van zijn lijf net zo lang herhalen, totdat het een volledig geautomatiseerd proces was. Het wegdraaien van zijn ogen een herinnering. Het schrapen van zijn keel een intuïtie. Geen onderbuikgevoel, geen greep op goed geluk. Maar actuele, parate kennis. In samenspraak vergaard.

De laatste tijd, begreep hij de wereld niet meer. De idolen van de jeugd, op Instagram, waren geanimeerde figuren, gemaakt door bedrijven. Twee dagen werk per foto, bedacht in een kantoor, door twaalf man. Is dat echt? Vroeg een journalist. Net zo echt of onecht als als de traditionele idolen, antwoordde de maker.

De politie debatteerde over onderzoekstechnieken. Mochten zij een rol aannemen? Infiltreren als iemand een moord gepleegd had of daarvan verdacht werd? Een auto-ongeluk ensceneren? De tijd nemen? En na het ongeluk, schijnbaar toevallig een vriendschap opbouwen? De verdachte op vooraf gekozen wijze angst aanjagen? Onder druk zetten? Op die manier een bekentenis ontlokken?

Nee, dacht hij, dat mag niet.




Vorige verhaal
Barcelona – Ajax
Volgende verhaal
Het zwaard

Over de auteur

Anna van der Kruis

Anna schrijft. Intiem, filosofisch en precies. Anna van der Kruis groeide op buiten de bebouwde kom van Heeze (NB). Haar moeder was doktersassistente, haar vader grafisch vormgever en fotograaf. Naast theater schrijft Anna onder andere kort proza. Het liefst op basis van interviews. Ze zoomt graag in op hedendaagse symbolen, zoals smartphones en sashimi. Maar uiteindelijk gaan haar verhalen over universele thema’s: vriendschap, afscheid, eenzaamheid. Of, in de woorden van collega schrijver en goede vriend Dirk van Pelt “Jij schrijft gewoon foto’s.”

Ook van deze auteur

door Anna van der Kruis
05 mei

Geen weken maar maanden

4 Minutes Read
door Anna van der Kruis
14 april

Een boek, een schilderij en een voorstelling (week 7)

4 Minute Read
door Anna van der Kruis
25 maart

Week vier

3 Minute Read